สยองสแควร์

เรื่องนี้เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงกับคุณซัน ที่ได้โทรมาเล่าผ่านรายการ The Shock FM

โดยตัวคุณซันนั้นนับถือศาสนาคริสต์ ที่ไม่ได้มีความเชื่อตามแบบพุทธอยู่แล้ว และคุณซันมีอาชีพเป็นนายแบบก็จะไป-กลับ
บ้านที่คุณซันอาศัยอยู่นั้นเป็นบ้านเดี่ยวและอาศัยอยู่คนเดียวเพราะครอบครัวอาศัยอยู่ตปท.กันหมด

คุณซันเองก็สนิทกับน้องข้างบ้านที่ชื่อก้อยและกิ๊ฟ จนนับถือเป็นพี่เป้นน้องกัน โดยห้องของก้อยอยู่ชั้นบนจะตรงกับห้องคุณซันพอดี คือถ้าหากว่าเปิดหน้าต่างห้องมาก้จะชนกันพอดี คุณซันและก้อยก็มักจะชอบพูดคุยกันผ่านทางหน้าต่างเป็นประจำ

และในวันนั้นคุณซันจะต้องเดินทางไปถ่ายแบบที่ตปท. เมื่อขึ้นเครื่องไปแฟนก็บอกกับแฟนรู้สึกใจไม่ดียังไงไม่รู้ รู้สึกแค่มันไม่ดี บ้านของคุณซันนั้นจะไม่มีคนอยู่ แต่จะจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดทุกวัน คือเข้างานตั้งแต่8โมงเช้า เลิกงาน5โมงเย็นเขาก็จะกลับบ้านไป

พอกลับจากตปท.มาถึงเมืองไทยก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ พอกลับมาถึงบ้านก็มีข้อความจากก้อยส่งมา

‘กว่าจะกลับมาได้นะ นานเหลือเกินรอตั้งนาน’

พอคุณซันทำอะไรเสร็จก็ขึ้นไปบนห้องเพื่อจะคุยกับก้อย ก็เห็นห้องของก้อยเปิดไฟอยู่เป็นไฟจากพัดลมเพดานจะมีสีเหลืองๆส้มๆ ก็เห็นก้อยเดินออกมา ก็ทักทายกันตามปกติถามสารทุกข์สุขดิบเหมือนเคย พอคุณซันมองไปที่โรงรถบ้านก้อยก็ไม่เห็นรถพ่อกับแม่ของก้อยอยู่ คุณซันก็เลยถามว่าพ่อแม่ไม่อยู่หรอ ก้อยก็บอกว่าพ่อกับแม่ไปงานศพแล้วก้อยก็ถามคุณซันว่า

‘พี่ซัน ถ้าหนูทำอะไรไม่ดีพี่จะโกรธมั้ย’

ด้วยความเป็นห่วงคุณซันก็บอกว่า ‘ถ้าไม่ดีมากก็โกรธแหละแต่ไม่มากหรอก แต่มีอะไรก็ต้องบอกพี่นะ’ ก้อยก็ตอบว่า ‘หนูก็อยากบอกนะ แต่พี่ไม่อยู่’

คุณซันก็เลยบอกว่า ‘นี่ไงพี่กลับมาแล้วมีอะไรก็บอก’ ก้อยก็ตอบว่า ‘ยังอ่ะ ยังไม่บอกหรอก ไว้ค่อยบอกทีหลัง’

หลังจากนั้นก็ไม่ได้อะไรก็คุยกันปกติ พอสักประมาน3ทุ่มแฟนคุณซันก็โทรเข้ามา พอคุณซันหันกลับมามองไปที่หน้าต่างก็เห็นก้อยปิดม่านแต่ไฟยังเปิด ภาพที่เห็นก็จะเป็นเงาของก้อนเดินอยู่ในห้อง คุณซันก็คุยกับแฟนอยู่แต่สายตาก็เห็นก้อยเดินขึ้นไปบนเตียงและยืนอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน

คุณซันก็ว่าทำไมก้อยมายืนบนเตียง ไม่ยอมไปนอนก็เลยส่งข้อความไปแกล้งแซวว่า ‘ยืนทำไรไม่นอน ยืนไปก็ไม่สวยหรอก’ แต่ก็ไม่มีข้อความตอบกลับ สักพักไฟก็ดับไปแต่คุณซันก็ไม่เห็นว่าก้อยจะเดินไปปิดไฟหรืออะไรเลย

แฟนคุณซันถามว่าได้ให้ผ้าพันคอน้องก้อยไปรึยัง น้องก้อยนั้นเป็นคนชอบผ้าพันคอมาก เวลาคุณซันไปเที่ยวหรือไปถ่ายงานก็มักจะซื้อผ้าพันคอมาให้ตลอด พอตอนตี5 คุณซันก็ได้ยินเสียงของก้อยมาตะโดนเรียก ‘พี่ซัน’ คุณซันได้ยินเสียงก็ตื่นแล้วก็เดินไปถามว่ามีอะไร ก้อยก็บอกว่าไม่มีอะไรแค่มาปลุก

คุณซันเลยขอตัวไปอาบน้ำเพราะมีนัดกินข้าวเช้ากับแฟน พอลงมาก็ยังไม่เจอแม่บ้านเพราะแม่บ้านเข้า8โมงเช้า พอกลับมาถึงบ้านก็ดึกอีก พอขึ้นมาข้างบนห้องก็เห็นก้อยนั้งอยู่ คุณซันก็ถามกับก้อย ‘อ้าวก้อย พ่อกับแม่ไปงานศพอีกแล้วหรอ’ ก้อยก็ตอบว่า ‘ใช่’

‘แล้วกิ๊ฟอ่ะ’ ก้อยก็ตอบว่า ‘ไปกันหมดเลย’ คุณซันเองก็แปลกใจว่าทำไมก้อยถึงอยู่บ้านคนเดียวไม่ไปงานศพด้วยแต่ก็ไม่สนใจอะไรมาก คุณซันก็เลยบอกกับก้อยว่า ‘เนี่ยพี่ซื้อผ้าพันคอมาให้ เดี๋ยวเอาลงไปให้’ ก้อยก็บอกว่า ‘ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยให้ก็ได้’

ก็คุยกันไปสักพักก้อยก็เดินหายเข้าไปในห้องแล้วก็หยิบผ้าพันคอมา2ผืน แล้วก็ถามคุณซันว่าพี่จำผ้าพันคอนี้ได้มั้ย คุณซันก็บอกจำได้ ก้อยบอกว่ามันเป็นผืนแรกที่พี่ให้ก้อยส่วนอีกผืนเป็นผืนที่ก้อยชอบมากที่สุด คุณซันก็แซวว่าพี่ซื้อให้ก้อยก็บอกว่าชอบหมดแหละ

ก็คุยกันสักพักคุณซันขอตัวลงไปข้างล่าง พอขึ้นมาบนห้องก็เป็นเวลา3ทุ่ม ก็เห็นว่าก้อยปิดหน้าต่างปิดม่านแล้วแต่ยังเปิดไฟที่ติดกับพัดลมอยู่ ก็จะเห็นเป็นเงาของก้อยอยู่ในห้อง ภาพที่เห็นก็ยังคงเป็นแบบคืนก่อนคือก้อยขึ้นไปยืนอยู่บนเตียงสักพักแล้วไฟก็ดับไป คุณซันเห็นแบบนั้นก็ไม่อยากกวน เลยโทรศัพท์คุยกับแฟนก็เลยคุยถึงเรื่องเมื่อเช้าที่ยังคงบ่นกับแฟนว่ายังรู้สึกไม่ดีอยู่ นอนก็ไม่ค่อยหลับ

พอตอนเช้าตื่นมาก็ประมาน7โมงกว่าๆ อาบน้ำลงมาข้างล่างก็เห็แม่บ้านทำความสะอาดอยู่ คุณซันก็คุยกับแม่บ้านว่าเนี่ยข้างบ้านเค้าไปงานศพ 2 วันติดเลย แม่บ้านก็บอกว่า

‘คุณซันไม่รู้หรอว่าลูกสาวบ้านนั้นเค้าเสีย’

คุณซันตกใจก็คิดว่าเป็นกิ๊ฟน้องของก้อย แต่ไม่ใช่กลายเป็นก้อยเองที่เสียชีวิต คุณซันไม่เชื่อก็แย้งว่าจะเป็นไปได้ไงเพราะก็เพิ่งคุยกับก้อยมาเอง คุณซันรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วตะโดนไปที่ห้องของก้อยก็ไม่มีใครตอบรับ คุณซันเลยรับวิ่งไปที่บ้านของก้อยไปตะโดนเรียกแม่กับพ่อของก้อย ก็ได้ความว่าก้อยผูกคอในห้องนอนของตัวเอง

คุณซันแทบไม่อยากเชื่อเลยวิ่งขึ้นไปที่ห้องของก้อยก็เห็นผ้าพันคอที่คุณซันซื้อให้ผืนแรกกับผืนที่ก้อยชอบคล้องเป็นห่วงอยู่ที่พัดลมเพดาน พัดลมเพดานนี้ก้อยก็ติดตั้ง ตามที่คุณซันแนะนำ ที่ตัวพัดลมจะมีไฟอยู่ด้วยพอเปิดก็จะเป็นแสงสีส้มๆนวลๆ สรุปได้ว่าก้อยใช้ผ้าพันคอนั้นผูกคอกับพัดลม

ในวันที่คุณซันกลับมาถึงวันแรกที่ก้อยส่งข้อความมาหานั้นก้อยเสียไปแล้ว5วัน คุณซันเลยไปวันที่เผาก้อย ก่อนที่จะเผาก็จะมีเปิดโลงศพให้ดูเป็นครั้งสุดท้าย คุณซันก็ได้ใส่ผ้าพันคอลงไปในโลงของก้อยแล้วก็พูดว่า

‘มันเป็นผืนสุดท้ายที่พี่จะให้แล้วนะ’

‘แล้วพี่ก็ไม่ได้โกรธด้วย แต่ทำไมถึงไม่รอพี่’ คุณซันก็เอาผ้าพันคอใส่ลงไปในโลงของก้อยแล้วก็ยกโลงเข้าเตาเผาไป…

ในทุกๆวันเวลา3ทุ่ม คุณซันจะเห็นว่าห้องของก้อยเปิดไฟอยู่และเงาของก้อยจะยืนอยู่บนเตียงอย่างนั้นแล้วไฟก็ดับไป คุณซันไม่ได้กลัวกับสิ่งที่เห็น แต่เป็นความสงสารก้อยมากกว่า ที่จะต้องมาตายทุกวันเวลาเดิม จนกว่าจะครบ 100 วัน ตามความเชื่อที่ว่า…วิญญาณจะอยู่ในโลก 100 วันก่อนที่จะเดินทางไปปรโลก หรือแย่กว่านั้นก็จนกว่าหมดอายุขัยตัวเองจริงๆ

การที่จะต้องมาตายซ้ำๆนี้ คุณซันก็รู้มากจากเพื่อนที่เป็นคนพุทธว่าจะต้องทำซ้ำๆแบบนี้และจะไม่มีทางแก้ได้เพราะเป็นกรรมหนัก จนคุณซันทนดูภาพนั้นทุกๆวันไม่ไหวบวกกับยังทำใจไม่ได้เลยออกไปอยู่คอนโดแล้วก็ไม่กลับไปที่บ้านนั้นอีกถ้าไม่จำเป็น คุณซันเล่าด้วยเสียงสั่นเครือ… เรื่องราวก็มีเพียงเท่านี้

หนึ่งในเรื่องเล่าที่มีสตอรี่น่าติดตามที่สุดเรื่องนึง จริงๆเรื่องเล่านี้เป็นเรื่องเล่าของทางบ้านจากสายที่ชื่อ ‘คุณแนน’ เธอโทรเข้ามาเล่าในรายการ ‘บิ๊กช็อค’ ทางสถานี Big fm ซึ่งเป็นรายการเรื่องผีที่มีทีมงานคุ้นหน้าคุ้นตาจากเดอะช็อค เพียงแต่ออกอากาศกันคนละสถานี คนละเวลากับรายการหลัก โดยวันนั้นมี ‘ขวัญ น้ำมั้นพราย’ ดีเจชื่อดังเป็นผู้จัดรายการ

เรื่องเล่าผีของคุณแนนมีอยู่ว่า ตัวคุณแนนนั้นประกอบอาชีพเป็นคนขับรถบรรทุก ไม่เพียงแต่ตัวเองเท่านั้น ทางครอบครัวของแฟน คือพ่อ แม่ หรือแฟนหนุ่ม ต่างก็ขับรถสิบล้อเช่นเดียวกัน โดยมีเส้นทางหลักคือกรุงเทพฯ-เชียงใหม่ เชียงใหม่-กรุงเทพฯ แม้กระทั่งในค่ำคืนนั้น คุณแนนก็โทรมาเล่าในรายการบิ๊กช็อค ขณะที่ตัวเองจอดพักรถบรรทุกในปั๊มระหว่างทาง

คุณแนนบอกว่า เมื่อไม่นานมานี้ ตนและแฟนขับรถบรรทักจากกรุงเทพฯสู่เชียงใหม่เหมือนอย่างเคย ระหว่างทางก่อนเข้าเชียงใหม่จะแวะพักในบ้านที่ลำปาง เพื่อนอนค้างคืน แต่คืนนั้นแฟนตนดูแปลกไป กล่าวคือแทนที่จะเข้าไปนอนในห้องด้วยกัน แฟนหนุ่มก็บ่นว่าอากาศร้อน นอนไม่ได้ จะขอออกไปนอนนอกห้อง หลังนอนไปสักพัก แฟนคุณแนนก็มีอาการนอนไม่หลับอีก บ่นว่าปวดหัว คุณแนนก็ถามว่า วันนี้ไม่ได้กิน ‘กาแฟ’ รึเปล่า แต่แฟนหนุ่มก็บอกว่าไม่ใช่

อย่างไรก็ตาม แฟนคุณแนนก็งอแงหงุดหงิด เลยจะออกไปหน้าบ้าน ทั้งๆที่ก็ดึกดื่นมากแล้ว ทันใดนั้น…หมาทั้งซอยก็รุมหอนประสานเสียงราววงออเครสตร้าชวนขนลุกมาทางบ้านคุณแนน คุณแนนเริ่มรู้สึกวิตกถึงบรรยากาศไม่ชอบมาพากล เลยชวนแฟนกลับเข้าข้างใน แต่แฟนเธอก็ยังคงดื้อดึงไม่ยอมเข้า กระทั่งคุณแนนต้องใช้จริต บอกว่าตนปวดท้องพาเข้าบ้านก่อน แฟนหนุ่มถึงยอมฟัง ก่อนจะพยุงคุณแนเข้าบ้าน

ขณะที่แฟนพยุงเธอเข้าประตู คุณแนนสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่ข้างรั้วบ้านที่เสียงประมาณเอว มันเป็นเงาดำที่ดูคล้ายเงาคน ยืนอยู่ชิดกับรั้วบ้าน ราวกับกำลังจับจ้องสอดส่อง มองพฤติกรรมคนในบ้านหลังนี้อย่างน่าขนลุก คุณแนนเหงื่อแตก รีบเร่งเร้าแฟนให้พาเข้าบ้านโดยเร็ว จากนั้นคุณแนนปิดประตูหน้าต่างทั้งหมด ร่วมทั้งรูดม่านทุกผืน คืนนั้นคุณแนนพยายามจะติดต่อพ่อกับแม่แฟน เพื่อจะปรึกษาบอกเล่าเกี่ยวกับสิ่งที่ตนพบเจอที่บ้าน แต่น่าเสียดายที่โทรยังไงก็ไม่มีคนรับสาย อาจเป็นได้ว่าทั้งคู่อาจอยู่ระหว่างขับรถ ไม่ว่างรับ เลยจำต้องเข้านอนทั้งๆที่กลัว

แต่สำหรับคุณแนนผู้น่าสงสาร นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความกลัวเท่านั้น เพราะตอนเช้ามา เธอพบรอยเท้าปริศนา รอยเท้าเปื้อนโคลนที่ย่ำจากหน้าบ้าน ข้ามธรณีประตูเข้าไปภายในตัวบ้าน รอยที่ว่ายังตรงขึ้นบันไดไปสู่ชั้นสอง ก่อนจะหยุดที่หน้าประตูห้องนอนของเธอกับแฟน สิ่งนี้สร้างความวิตกให้แก่คุณแนนอย่างมาก เธอมั่นใจว่าก่อนนอน ตนได้ปิดและล็อคประตูอย่างดี แม้กระทั่งหน้าต่างทุกบาน ไม่มีทางที่หัวขโมยหรือใครก็ตามจะเข้ามาได้แน่ เธอพาเพื่อนบ้านแถวนั้นมาดูรอยที่ว่าด้วย ต่างก็ลงความเห็นไปในทางเดียวกัน ว่ามันเป็นรอยเท้าคน(?)จริงๆ

คุณแนนพยายามติดต่อกับพ่อแม่แฟนอีกครั้ง ในเช้าวันนั้น แต่ความสะพรึงที่สุดก็มาถึง คุณแนนได้รับข่าวร้าย เกิดอุบัติเหตุขึ้นขณะขับรถสิบล้อ พ่อแฟนเธอดับคาที่ ยังดีที่แม่แฟนไม่เป็นอะไรมาก โดยคำให้การของผู้พบเห็นเหตุการณ์ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานที่ขับรถบรรทุกอีกคันตามรถพ่อแม่แฟนของเธอ บอกว่า… ระหว่างทางมีอะไรบางอย่างตัดหน้ารถ ทำให้รถต้องหักหลบเข้าป่าข้างทางจนพลิกคว่ำ โดยที่คุณแนนก็ไม่แน่ใจว่า สิ่งที่ตนพบเจอเมื่อคืน รวมถึงรอยโคลนเมื่อเช้า มันเชื่อมโยงกับอุบัติเหตุมั้ย เป็นไปได้มั้ยว่ามันคือ ‘ลางบอกเหตุ’ ก่อนที่จะเกิดเรื่องเศร้า หรือแม้กระทั่ง ‘เงาดำ’ เจ้าของรอยเท้าปริศนา จะเป็นดวงวิญญาณของพ่อแฟน ที่กระเสือกกระสนกลับมาบ้าน?!

ดีเจขวัญน้ำมันพรายได้ฟังจบ ก็รู้สึกว่าเรื่องที่คุณแนนเล่านั้น มีบรรยากาศที่ชวนขนลุกดี เลยแนะนำให้คุณแนนนำไปเล่าในรายการดังอย่าง ‘เดอะช็อค fm’ อีกรอบหนึ่ง ผ่านไปหลายวันทางทีมงานเดอะช็อคอย่างคุณบี่บี๋ โทรติดต่อทางคุณแนนกลับมาว่า คืนนี้สะดวกหรือไม่ อยากให้เธอเข้าเล่าเรื่อง “ลางบอกเหตุ” ในรายการ ตั้งแต่หลังตีหนึ่งเป็นต้นไป ทางคุณแนนก็ตบปากรับคำเสียงเยียบเย็นว่า…

“ค่ะ…ได้ ค่ะ”

คืนนั้นทางทีมงานโทรติดต่อกลับไปหาคุณแนนอีกครั้ง เพื่อจะนัดคิวประสานงาน แต่โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่มีคนรับสาย กระทั่งเที่ยงคืนกว่าๆสายจากคุณแนน ที่ทุกคนในห้องส่งรอคอยก็โทรเข้ามา แต่สิ่งที่จะสร้างความเซอไพรส์ให้คนฟัง ไม่ใชเรื่องเล่าผีที่คุณแนนเคยเล่า แต่กลับเป็นการแจ้งข่าวว่าตัวคุณแนนเอง ได้เสียชีวิตไปแล้วเช่นกัน เมื่อสามวันก่อน

เรื่องคือคนที่โทรกลับมาหาทีมงาน เป็นน้องสาวคุณแนน เธอเห็นเบอร์นี้ขึ้นมิสคอลล์หลายสายในโทรศัพท์ของพี่สาว เลยโทรกลับมาโดยไม่รู้ ทางทีมงานก็นึกว่าคุณแนนเลยทวงถามถึงสัญญาที่คุยกันไว้เมื่อกลางวัน แต่น้องสาวเธอกลับแสดงความแปลกใจออกมา…

“หาา อะไรนะ? จะโทรไปเล่าได้ยังไงคุณ พี่แนนแกเสียไปได้สามวันแล้วนะ”

“นี่หนูพึ่งจะมาเจอโทรศัพท์ มันอยู่ในตู้เสื้อผ้าของแก กำลังจะโทรแจ้งเพื่อนๆแก ว่าพี่แนนเสียแล้ว”

คุณบี่บี๋และทีมงานได้ฟังก็แปลกใจ มันจะเป็นไปได้หรือ ในเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ตนพึ่งจะสนธนากับคุณแนนอยู่เลย คุณขวัญ น้ำมันพรายก็ย้ำถามกับน้องสาวคุณแนนว่า “เรื่องจริงเหรอครับ…ไม่ได้แกล้งล้อกันเล่นใช่มั้ย?”

“โธ่พี่… เรื่องแบบนี้ใครจะมาล้อเล่น”

นั่นเป็นคำตอบสั้นๆแต่เคลียร์ใจกันไป ว่ามันไม่ใช่เรื่องโกหก แต่อีกคำถามนึงที่ยังไม่ได้รับคำตอบ…คือ หากคุณแนนตายไปเมื่อสามวันก่อน แล้วใครกันเล่า ที่คุณบี่บี๋และทีมงานเดอะช็อคได้คุยด้วยตอนกลางวัน? ยิ่งกว่านั้น…ภายหลังมีทีมงานฝันแปลกๆ ว่าเห็นผู้หญิงแปลกหน้ามานั่งราวกับรอคอยอะไรบางอย่าง อยู่หน้าห้องจัดรายการ พอถามเธอก็บอกว่านั่งรอจะมาเล่าเรื่องสยองขวัญในรายการ บ้างก็มีคนเจอเหตุการณ์แปลกอย่าง ได้ยินเสียงเคาะที่โซฟา เวลาที่ทีมงานไปนอนงีบ และนี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมด

เรื่องนี้เคยเป็นเรื่องรายที่ถูกเล่าในรายการ “เดอะช็อค เรดิโอ” เมื่อนานเกือบ 10 ปีมาแล้ว โดยเจ้าของเรื่องส่งประสบการณ์ของตัวเองมาทางอีเมล์ ในช่วงที่เรียกว่าเดอะช็อค สตอรี่ เรื่องมีอยู่ว่า… เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับตัวผมเองเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ผมยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ผมมีโอกาสได้รู้จักกับสาวนักศึกษาปี 1 หลังจากคุยกันได้ไม่นานเราก็เริ่มคบกัน กระทั่งสานความสัมพันธ์ลึกซึ้ง คืนหนึ่งผมก็ได้ไปนอนค้างที่ห้องของเธอ

คืนนั้นระว่างที่นอนอยู่บนเตียง ผมก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะได้ยินเสียงกุกกักแถวห้องน้ำ ซึ่งกำแพงอยู่ติดกับเตียงด้านที่ผมนอนอยู่ สักพักผมรู้สึกได้ว่ากำลังถูกสายตาบางคู่จ้องมองมาจากหลังประตูของห้องน้ำ แต่เมื่อผมหันหลังไปดู ใครบางคนที่ว่า…ก็หลบหายเข้าไปในห้องน้ำมืดสนิท ผมยังคงแกล้งทำเป็นนอนต่อ เสียงกุกกักก็เริ่มดังขึ้นอีก คราวนี้รู้สึกได้ว่า…ใครบางคนนั้น ออกมายืนค้ำหัวผมอยู่ข้างเตียงแล้ว ยื่นหน้าออกมาใกล้เรื่อยๆ ราวกับกำลังสำรวจอะไรสักอย่าง

ผมหันขวับกลับมาทันที เห็นเพียงเงาลับหลังไวๆ วิ่งหลบเข้าไปในห้องน้ำ ผมกระโจนออกจากเตียงสุดแรง กะว่าจะไล่ตามไปดูให้เห็นคาหนังคาเขา สิ่งที่ผมเจอในห้องน้ำ…ปรากฎว่าเป็นเด็กตัวคล้ำๆ พยายามจะวิ่งหนีเข้าไปในซอกหลังโถส้วม ผมจับขามันได้แล้ว แต่มันก็ดิ้นจนหลุด แล้วหายลับเข้าไปในโพลงด้านหลัง ทันใดนั้นผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นบนเตียง… มันเป็นความฝันหรอกหรือ? แต่…มันก็เป็นความฝันที่สมจริงมาก ผมบอกได้เลยว่าสิ่งที่ผมเห็นในฝัน ถอดแบบออกมาจากห้องที่ผมกำลังนอนอยู่นี่ชัดๆ

ผมสงสัยว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลเบื้องหลังรึเปล่า เลยถามแฟนดู ทีแรกเธอก็เลี่ยงที่จะตอบ แต่พอผมคาดคั้นเข้า เธอก็สารภาพว่า…ในอดีตเธอเคยท้องกับแฟนคนก่อน แต่ในเมื่อยังอยู่ในวัยเรียน และเธอก็ไม่มีปัญญาเลี้ยง เลยตัดสินใจทำแท้งด้วยตัวเอง เรื่องสิธีการขอไม่พูดถึงในที่นี้ จนกระทั่งเธอปวดท้องอย่างรุนแรงเลยไปเข้าส้วม จู่ๆก็มีก้อนเลือดหลุดออกมา ด้วยความตกใจ เธอก็รีบกดชักโครกให้น้ำหมุนวน ชำระบาปที่ติดตัวของเธอออกไป

เธอไม่เคยบอกเรื่องนี้กับผม เธอบอกว่าไม่อยากให้ผมรู้สึกผิดหวัง รู้สึกรังเกียจหรืออยากเลิกคบกับเธอ… บอกตามตรง ทีแรกผมอดตกใจไม่ได้เหมือนกัน แต่พอคิดๆดูแล้วมันก็เป็นเรื่องในอดีต เป็นความผิดพลาดที่ย้อนไปแก้ไขไม่ได้ ผมเลยเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก หลังจากนั้นเราก็ยังคงคบกันเรื่อยมาอีกระยะหนึ่ง

กระทั่งช่วงหนึ่ง ผมเริ่มสังเกตว่า ตัวเองเจ็บออดๆแอดๆ สามวันดีสี่วันไข้ ไอแค่กๆจนเป็นเรื่องปกติ ไม่สบายบ่อยมาก มากจนแม่ทัก…ว่าตัวก็ใหญ่แต่ทำไมป่วยบ่อย โดยปกติถ้าไม่มีคลาสเรียน ผมก็จะไปอยู่กับแม่ช่วงเย็น เป็นช่วงที่ผมมีอาการเพลียอยู่เสมอ แต่พอกลับไปหาแฟนที่หอช่วงสามทุ่ม อาการต่างๆกลับดีขึ้นตาอย่างไม่น่าเชื่อ ตอนนั้นผมไม่ได้ติดใจสงสัยแต่อย่างใด หากมาคิดดูดีๆในภายหลัง ต้องยอมรับว่านี่คือสัญญาณอันตราย ที่ผมละเลยด้วยความไว้ใจจริงๆ

มีอยู่วันหนึ่ง ผมไปช่วยแม่ขายของที่ตลาดนัดในช่วงเย็น จู่ๆอาการก็กำเริบ คราวนี้มันแตกต่างไปจากทุกที ผมรู้สึกปวดท้องอย่างรุนแรง ราวกับมีใครเอามือบิดสุดแรง ปวดจนแทบทนไม่ไหว แม่ผมเลยนำส่งโรงพยาบาลซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตลาดทันที แพทย์เวรลงความเห็นว่า…เป็นอาการของอาหารเป็นพิษ ติดในกระเพาะอาหารอย่างรุนแรง ผมก็นึกสงสัยว่าผมเองก็ไม่ใช่คนซกมกจะหยิบอะไรซี้ซั้วเข้าปาก อาหารส่วนใหญ่ก็ปรุงสุกทั้งนั้น นึกไม่ออกเลยว่าตัวเองไปกินอะไรมาที่ทำให้ถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อ

ในระหว่างนั้นเอง ครอบครัวเราก็ได้รับข่าวร้าย ถึงแม้ว่าเราสองคนแม่ลูกจะเตรียมใจเอาไว้แล้วก็ตาม ทางโรงพยาบาลอีกแห่งหนึ่ง ซึ่งคุณพ่อรักษาตัวด้วยโรคเรื้อรังอยู่นั้น โทรมาแจ้งว่าท่านเสียแล้ว ให้มารับร่างไปประกอบพิธีกรรมทางศาสนา ผมเลยบอกแม่ว่าเดี๋ยวผมขอกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดดำก่อน ผมปลีกตัวออกมาแล้วตรงไปยังห้องของแฟนเพื่อเปลี่ยนชุด ปรากฎว่าอาการเริ่มแย่ลงอีกแล้ว มันรู้สึกปวดหัวและเพลียจนแทบสิ้นสติ เลยกะว่าขอนอนพักเอาแรงสักชั่วโมง ตื่นมาเข้าห้องน้ำอาบน้ำเตรียมตัวจะไปรับพ่อ อาการก็รุนแรงขึ้นอีกจนผมลุกไม่ไหว เลยล้มตัวลงนอนบนเตียงข้างๆแฟน

กว่าผมจะรู้สึกตัวแล้วตื่นมา ก็ตอนเช้าเสียแล้ว ผมหยิบมือถือมาดู พบว่ามีสายมิสคอลนับร้อยจากแม่ ผมรู้สึกผิดมากๆ มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ผมจะมัวมานอนอยู่แบบนี้ไม่ได้ แต่ขาผมมันไม่ยอมขยับ สภาพผมตอนนี้ราวกับผีตายซาก ในกระจกสะท้อนใบหน้าซูบซีดจนผมเองยังตกใจ มันเกิดอะไรขึ้นกับผมก็ไม่ทราบ ผมพยายามจะฝืนตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง สุดท้ายก็ล้มลงไปกองที่หน้าประตู ตอนนั้นเองก็มีเสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อผมอยู่หน้าประตู

ผมเปิดออกไปดู ปรากฎว่าเป็นแม่ผมเอง แม่มองผมด้วยสายตาเบิกโพลง สีหน้าแกดูตกใจระคนคลางแคลง ก่อนจะก้มลงไปพยุงผมขึ้นมา

“สภาพแบบนี้…แกโดนของเข้าแล้วล่ะ”

คำพูดของแม่ทำหัวใจผมแทบหลุดออกมาจากอก ‘ทำของ…เหรอ?’ หมายถึงคุณไสยมนต์ดำใช่มั้ย? ผมไม่เคยนึกถึงมุมนี้มาก่อนเลย แล้ว…ถ้าเป็นความจริง ใคร? จะทำใส่ผมล่ะ ทันใดนั้นผมก็หันกลับไปมองหาแฟนในห้อง สิ่งที่เห็นทำเอาใจผมหาย เธอเอาแต่นอนมุดตัวอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่ ราวกับจะซ่อนตัวจากผมและแม่ผมยังไงอย่างนั้น

แม่ผมพาขึ้นรถ แล้วตรงไปที่วัด ระหว่างทางก็ด่าผมชุดใหญ่ ผมได้แต่นิ่งเงียบคิดทบทวน มันจะเป็นไปได้เหรอ? คุณไสยเนี่ยนะ มันงมงาย พ.ศ.นี้มันยุคไหนกันแล้ว เรื่องพรรค์นั้นมันจะไปมีจริงได้อย่างไร ไปถึงวัดก็พบหลวงพ่อรูปหนึ่ง ท่านอายุอานามมากโขแล้ว แม่ผมก็สอบถามท่านว่าลูกชายเป็นอะไรมากมั้ย หลวงพ่อท่านมองผมปราดเดียวแล้วก็พูดขึ้นว่า…

“คนบาป…”

ผมก็ได้แต่งง และสงสัยว่าคำพูดของท่านนั้นหมายถึงอะไร? ตัวผมไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้…อย่างไร หลวงพ่อท่านแนะนำให้ผมเปลี่ยนชื่อเป็นการแก้เคล็ด แล้วให้น้ำมนต์ปลุกเสกมาอาบจำนวนหนึ่ง ระหว่างทางกลับบ้านเหงื่อผมก็ไหลไม่หยุดราวกับเปิดน้ำก๊อก แม่ผมยืนยันหนักแน่นว่า…ตัวผมต้องไปโดนคุณไสย มนต์ดำมาแน่ๆ แต่ตัวผมนั้น ยังไงก็ไม่มีทางเชื่อ กระทั่งมาถึงบ้าน อาการผมเริ่มทุเลาลงแล้ว คืนนั้นผมก็นอนพักค้างคืนที่บ้าน

คืนนั้นผมฝันประหลาด บ้านของผมจะเป็นลักษณะแบบอาคารพาณิชย์ ในฝันนั้นผมเห็นตัวเอง ยืนอยู่บนชั้น 2 จู่ๆก็มีผู้หญิงแปลกหน้าผมยาวรุงรังเดินขึ้นมา เธอมองผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนที่เธอจะเดินหายเข้าไปในตู้ ซึ่งมีรองเท้าคู่เก่งของผมเก็บอยู่ จากนั้นไม่นานก็มีผู้ชายในสภาพเนื้อตัวมอมแมม เสื้อผ้าขาดรุ่ยเก่าปอน มองมาทางผมด้วยตาขวาง ก่อนจะเดินตามหายเข้าไปอีก เป็นแบบนี้คนแล้วคนเล่า จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งไล่หลังตามมาติดๆ…

“พวกนั้น…มันติดตามมากับเศษดินเศษหินในรองเท้า”

เสียงที่ว่านั่นเป็นของชายร่างใหญ่กำยำ น่าเกรงขาม ตามลำตัวมีรอยสักรวดลายอักขระอยู่ทั้งตัว ในมือหนึ่งมีค้อนเหล็ก ส่วนอีกมือมีสิ่ว ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน…แต่จู่ๆผมก็วิ่งเขาไปกอดขาเค้า ราวกับผมรอคอยคนคนนี้มานาน จากนั้นชายนิรนามคนนั้น ก็ยกค้อนกับสิ่วขึ้นมาตอกลงไปบริเวณด้านหลังใต้คอผม เขาตอกดังโป๊กๆๆๆครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างสุดแรง ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด แต่สัมผัสได้ถึงแรงกระแทก

สิ่งที่ชายคนนั้นทิ้งเอาไว้ เป็นรอยสักทรงสี่เหลี่ยมคล้ายกับยันต์เก้ายอด หากแต่ภายในว่างโล่ง ไม่มีอักขระอะไร จากนั้นทิวทัศน์รอบตัวผมก็เปลี่ยนไป กลายเป็นอีกสถานที่หนึ่งคล้ายภายในวัด ด้านหน้าผมมีศาลาไม้หลังใหญ่ ผมขึ้นไปบนนั้นพบพระ 3 รูปกำลังนั่งฉันท์อาหารกันอยู่ ที่นั่น…พระรูปหนึ่งเติมเต็มรอยสักด้านหลังคอให้ผม จนตอนนี้มันมีลักษณะคล้ายยันเก้ายอดที่มีอักขระที่สมบูรณ์แล้ว ผมตื่นมาก็รุ่งเช้าแล้ว เลยเล่าเรื่องนี้ให้แม่ผมฟัง แม่ผมก็มีสีหน้าโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกล่าวกับผมว่า “ต่อจากนี้ เราคงพ้นทุกข์พ้นโศกแล้ว”

แม่ผมยังบอกอีกว่า วันนี้จะพาผมไปที่บุรีรัมย์ ที่นั่นมีอาจารย์ท่าหนึ่งที่เชี่ยวชาญเรื่องขจัดไสยเวท จะพาไปเอาสิ่งที่ตกค้างออกให้หมด อ̶า̶จ̶า̶ร̶ย์̶ท̶่า̶น̶ชื̶่อ̶โ̶ก̶ะ̶โ̶จ̶ ̶ซ̶า̶โ̶ต̶ร̶ุ อาจารย์นั้นท่านชื่ออะไรผมบอกไม่ได้ สิ่งที่ท่านทำคือนำปากกามาจิ้มไว้ที่คาง กับฝ่าเท้า แต่ความรู้สึกเจ็บราวกับถูกมีดกรีดเข้าไป ก่อนที่จะมีน้ำบางอย่างสีดำคล้ำกลิ่นเน่าเหม็นไหลออกมา เสร็จสิ้นพิธีกรรมนั้น ปรากฎว่า… อาการปวดหัวปวดท้อง ใจเต้นแรงของผมหายจนเป็นปลิดทิ้งอย่างน่าประหลาด

ในระหว่างที่ญาติๆผมที่ติดตามไปด้วย กำลังสนทนาอยู่กับอาจารย์ท่านนั้นอยู่ ผม…อาจจะด้วยที่ไม่เจอแฟนตั้งแต่วันก่อนนั้น เลยคิดถึงเค้าขึ้นมา จู่ๆก็มีเสียงอาจารย์แกพูดดังแหวกขึ้นมา จนคนอื่นๆเงียบไปหมด

“เค้าทำถึงขนาดนี้ ยังจะคิดถึงมันอีกหรือ?”

ผมสะดุ้งตกใจ ได้แต่มองเลิ่กลั่กราวกับเด็กที่พยายามจะปิดบังความผิด

“เอ็งรู้บ้างรึเปล่า ว่าที่เอ็งโดนนั้น มันคืออะไร…”

“ผมก็ไม่รู้เลยครับว่าเป็นอะไร เรื่องที่ว่าโดนทำของใส่ จะใช่จริงมั้ยก็ไม่รู้”

ผมตอบอาจารย์ไปตามที่คิด แต่หลังจากนั้นผมแทบช็อคกับสิ่งที่ได้ยินจากปากอาจารย์

“สิ่งที่เอ็งโดนมันคือ…คุณไสยจาก น้ำล้างอวัยวะช่วงล่าง!”

“มันเอามาผสมในน้ำ ในกับข้าวกับปลา ให้เอ็งกินวันแล้ววันเล่า ยังไงล่ะ”

แม้ผมจะยืนกรานหนักแน่นมาตลอดว่าไม่เชื่อในเรื่องพวกนี้ แม้กระทั่งไม่กี่วินาทีก่อน แต่คำตอบแสนพิศดารของอาจารย์ มันเป็นราวกับกุญแจดอกสุดท้ายของเรื่องราว ผมนึกย้อนไปในวันนึงที่ผมอยู่กับแฟน ผมชมเธอว่าทำไข่เจียวปูได้เอร็ดอร่อย ราวกับเจ๊ไฝมิชลินสตาร์ เธอก็พูดออกมาคำนึงว่า…

“ไม่อร่อยได้ไงล่ะ ก็ใส่น้ำเงี่_นเราลงไปด้วย 555”

วันนั้นผมก็นึกว่าเธอพูดติดขำ ก่อนจะตอบไปว่า บ้าเหรอ ใครจะไปกินอะไรแบบนั้น ยิ่งกว่านั้น…อาการป่วยที่ผมเป็นจนต้องเข้าโรงหมอเมื่อวันก่อน แพทย์วินิจฉัยมาว่าอาหารเป็นพิษ มีเชื้อในกระเพาะอาหาร คิดถึงตรงนั้นผมก็หน้าซีด รู้สึกพะอืดพะอมจนอยากจะสำรอก

หลังจากนั้น ผมรีบโทรติดต่อหาแฟนทันที ถามเธออย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เธอได้แต่อ้ำอึ้ง เลี่ยงที่จะตอบ ผมบอกกับเธอว่า… ‘รู้บ้างมั้ย ผมเกือบตายเลยนะ’ แต่เธอก็ยังคงปฏิเสธเป็นพัลวัน แล้วยังบอกอีกว่า ต่อให้ทำก็ไม่ทำถึงตายหรอก เธอบอกว่าอย่าเข้าใจเธอผิด เธอรักผมมาก อยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก แต่ตัวผมตัดสินใจเลิกติดต่อกับเธออย่างเด็ดขาด

ผ่านไปราวหนึ่งเดือน ผมเริ่มกลับไปเรียนที่มหาวิทยาลัยอีกครั้ง คราวนี้มีเพื่อนในคณะมาเล่าให้ผมฟังว่า ‘กูเจอแฟนเก่ามึงด้วยว่ะ แต่ควงไปกับหนุ่มที่ไหนไม่รู้ ท่าทางจะรักกันมากทีเดียว’

ผมได้แต่คิดในใจว่า… ขอให้ผู้ชายคนนั้นโชคดีมีชัย หากสวรรค์ยังเข้าข้างอยู่บ้าง คงไม่ต้องเจอหนักถึงกับต้องเอาชีวิตไปทิ้ง …

มีเรื่องผีเดอะช็อคอยู่ตอนหนึ่ง ซึ่งเคยฟังมานานแล้ว อาจจะไม่แม่นในเรื่องรายละเอียดมากนัก แต่แก่นของเรื่องยังจำได้ดี มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับหนุ่มนศ.ปีหนึ่ง ที่ไปพบหญิงสาวสะสวยราวกับนางในฝัน และพยายามที่จะสานสัมพันธ์ทำความรู้จักกัน ก่อนเกิดเรื่องน่าเศร้าแบบไม่ทันตั้งตัว

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ผมยังเป็นนักศึกษาด้านดนตรีที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ผมมีโอกาสได้พบกับผู้หญิงที่เห็นครั้งแรกก็ตกหลุมรักโดยบังเอิญ ผมไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนาม ค่ำคืนนั้นผมอยู่ซ้อมกีตาร์ไฟฟ้า ซึ่งเป็นเอกที่ผมเรียนอยู่จนดึก ตอนที่ผมกำลังจะกลับก็แวะเข้าห้องน้ำที่ตึกในคณะ ผมสังเกตเห็นว่า…ยังมีห้องซ้อมหนึ่งที่เปิดไฟสว่างอยู่ เสียงจสกเครื่องฟลุ๊ตลอยเอื่อยมาเข้าหูผม คนที่ยืนเป่าฟลุ๊ตอยู่ในห้องนั้นเป็นหญิงสาวในชุดนักศึกษา แม้เธอจะยืนหันหลังอยู่ ผมก็มันใจว่าสวยแน่นอน

หลังยืนเกาะกระจกฟังอยู่ครู่นึง ผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ตอนนั้นรู้สึกเสียดายอยู่เหมือนกัน เพราะพอออกมาก็พบว่าห้องดังกล่าวปิดไฟมืดสนิท สาวเจ้าก็ไม่อยู่เสียแล้ว ผมเองก็ทำได้แต่บ่นอยู่ในใจ รู้งี้ยืนรอเธออีกแป๊บนึงก็ดีหรอก หลังจากนั้นผมก็กลับไปที่หอ เล่าอวดเรื่องนี้ให้เพื่อนร่วมห้องอีก 2 คนฟัง ผมสาธยายความงดงามของเธอยู่หลายนาที ทั้งรูปลักษณ์ภายนอกและบทเพลงที่เธอบรรเลง แต่เพื่อนผมคนนึงก็ดันสัพยอกมาทีนึงว่า

“สี่ห้าทุ่มแล้วเนี่ยนะ จะมีผู้หญิงที่ไหนไปซ้อมดึกดื่นอยู่ในตึก”

ผมก็ยืนยันเสียงแข็งว่า…เห็นจริงๆ ไม่ได้โม้แต่ประการใด เสียดายที่ไม่ได้ทำความรู้จักกัน กระทั่งวันหนึ่ง ผมกลับจากคลาสเรียนก็ตรงไปที่หอ ไม่รู้ว่าเป็นพรหมลิขิตหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ ผมพบเธออีกแล้ว ผมจำเธอได้ เธออยู่ในชุดนักศึกษากระโปรงทรงพีท สะพายกล่องฟลุตสีดำอยู่บนไหล่ คราวนี้แหละผมจะเข้าไปทักเธอล่ะนะ ติดอยู่ตรงที่ว่า ผมอยู่คนละฝั่งของถนน กว่าที่ผมจะข้ามพ้นเธอก็รูดการ์ดเปิดประตูเข้าไปในหอแล้ว ใช่แล้ว ถึงจะคลาดกันอีก แต่อย่างน้อยๆก็รู้แล้วว่าเธออยู่หอเดียวกันกับผม

ที่น่าดีใจไปมากกว่านั้น คือก่อนหน้านี้ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าถัดจากห้องผมขึ้นไปหนึ่งชั้น มักจะมีเสียงซ้อมฟลุตหลุดลอยมาถึงบ่อยๆ อันที่จริงผมไม่ได้สนใจมันมากกว่า เนื่องจากในหอนี้ก็มีนักศึกษาสายดนตรีอยู่ไม่น้อย อย่าว่าแต่เสียงฟลุตเลย ผมได้ยินมาหมดทุกเครื่องดนตรี จนนึกว่ามีวงออเครสต้าในตึกด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม หลังจากคืนที่ผมได้เจอเธอ ผมก็จำท่วงทำนองบรรเลงของเธอได้ ห้องของเธออยู่ด้านบนตรงกับห้องของผมนี่เอง

“เพล้งง!!” เย็นวันนึงระหว่างที่ผมซ้อมกีตาร์อยู่ในห้อง จู่ๆก็ได้ยินเสียงคล้ายแก้วแตกดังลงมาจากเพดานห้อง ผมสังหรใจว่าเสียงนี้ดังมาจากห้องเธอ เลยถือโอกาสนี้แหละไปเคาะประตูห้องเธอ “ก๊อกๆๆ ขอโทษนะครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า” ไม่นานนักเธอก็เปิดประตูให้ ต้องบอกว่าได้มาเจอซึ่งๆหน้าผมยิ่งชอบเธอมากขึ้นไปอีก แม้ในวันสบายๆที่ไม่ได้แต่งหน้า ก็ยังคงหน้ามอง เธอบอกว่าเผลอทำโคมไฟล้มจนแตก พอมองเข้าไปก็พบเศษหลอดไฟกระจายเกลื่อน ผมก็เลยอาสาช่วยจัดการให้ พร้อมเป็นธุระเปลี่ยนหลอดไฟให้อีก

จากนั้นก็ได้คุยกันบ้าง ได้ความว่าเธออยู่คนเดียว แม้ผมจะอดสงสัยไม่ได้ว่าของบางชิ้นในห้องเธอดูไม่ใช่รสนิยมของผู้หญิง แต่จู่ๆจะให้ถามคนที่พึ่งคุยกันครั้งแรกว่า “อ้าว ไม่ใช่ว่าอยู่กับแฟนเหรอครับ” คงโดนเกลียดและไล่ตะเพิดแน่ๆ อย่างไรก็ตามผมก็ได้เริ่มสานสัมพันธ์แล้ว แถมยังได้เฟสบุ๊คเธอมาอีกด้วย

หลังจากนั้นผมก็ใจจดใจจ่ออยู่กับโน๊ตบุ๊คที่เปิดเฟสบุ๊คไว้เสมอเวลาอยู่ห้อง เรียกว่าไม่เป็นอันซ้อมดนตรีเลย คืนนึงผมเห็นเธอออนไลน์อยู่เลยทักไปว่า “ยังไม่นอนเหรอครับ” แต่แทนที่เธอจะตอบอะไร กลับส่งอิโมจิรูปหน้าร้องไห้มารัวๆไม่หยุด ผมเองก็ตกใจ เลยตัดสินใจกะว่าไปจะเคาะห้องเธอ ปรากฎว่าห้องก็ปิดไฟมืดสนิท ผมเลยไม่กล้าเคาะด้วยความว่าเกรงใจ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน

กระทั่งเช้าวันถัดมา ผมตื่นสายนิดหน่อย กว่าจะแต่งตัวออกจากห้องเพื่อนก็ออกมากันก่อนแล้ว ผมสับผัสได้ถึงความวุ่นวายของเสียงผู้คนในหอ มันมีที่มาจากชั้นบนเลยเดินขึ้นไปดู ปรากฎว่ามีคนจำนวนนึง ยืนมุงล้อมหน้าห้องของเธอยู่ ในนั้นมีเพื่อนร่วมห้องของผมรวมอยู่ด้วย เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

“เอ่อๆ เถอะน่า เมิงยังไม่ต้องรู้หรอก”

“รีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวไม่ทันสอบ”

ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คาดคั้นคำตอบจากเพื่อน เนื่องด้วยวันนั้นมีเตรียมสอบ และเราก็เริ่มสายแล้ว จนกระทั่งผ่านไปกว่าอาทิตย์ผมก็ลืมเรื่องนั้นไปสนิท เนื่องจากผมและเพื่อนๆก็ยุ่งอยู่กับการสอบ และไม่ได้เอ่ยปากถามอีก

ค่ำวันนนึง หลังจากสอบกลางภาคเสร็จ พวกเราไปฉลองสอบเสร็จที่ผับแถวม. อย่างไรก็ตาม เป็นผมที่ปลีกตัวออกมาก่อน ผมกลับมานอนเล่นที่หออย่างสบายใจคนเดียว จนนึกถึงเธอขึ้นมาได้ เลยทักเฟสไปคุยกับเธอ อาจด้วยความกล้าที่มาจากก้นขวดเพียวๆ ซึ่งเพื่อนขยั้นขยอให้ผมดื่มเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ทำให้คราวนี้ผมบอกเธอไปตรงๆ

“เราจีบเธอได้มั้ย? เธอมีแฟนรึเปล่า ขอเบอร์โทรได้มั้ย คบกันได้รึเปล่า บลาๆๆ”

ผมพล่ามอะไรออกไปบ้างก็ไม่แน่ใจ แต่มันคงเป็นความรู้สึกที่ตกค้างในใจมาตลอด ต่อให้ต้องผิดหวังก็ไม่กลัวแล้ว

“เราไม่ให้ได้มั้ย เพราะไม่นาน…เราก็จะไปแล้ว”

“แต่…ไว้เราจะไปหาเธอนะ”

ผมอ่านข้อความของเธอแล้วก็ไม่แน่ใจว่าควรดีใจหรือเสียใจ อาจเพราะความมึนเมาทำให้อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจ แต่อันที่จริงแล้ว…มาคิดดูภายหลัง ข้อความของเธอในวันนั้นมันก็น่าสงสัยจริงๆ หลังจากนั้นผมก็พล็อยหลับไปบนเตียง คืนนั้นผมก็ฝัน ฝันว่าเธอคนนั้นมาหาที่ห้อง

“มาหาแล้วไง นี่…เห็นบ่นว่าอยากกิน อยู่คนเดียวด้วย คงจะหิวล่ะสิ”

เธอไม่ได้มาตัวเปล่า…แต่มาพร้อมปิ่นโตลายน่ารัก ด้านในมีอาหารสองอย่าง คือ ยำมาม่ากับยำปลากระป๋อง และข้าวสวยวางไว้บนโต๊ะ

“เรา…จะไปแล้วนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“เธอจะไปไหนเหรอ เดี๋ยวเราไปส่งมั้ย

“ไม่ต้องหรอก มีรถมารับเราแล้ว…”

จากนั้นผมก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ประจำในตอนเช้า พบว่าเพื่อนอีกสองคนกลับมานอนสิ้นสภาพกันหมดแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมแแอบตกใจก็คือ ที่โต๊ะญี่ปุ่นในห้อง มีปิ่นโตบรรจุยำมาม่าและยำปลากระป๋องอยู่ พร้อมโน๊ตกระดาษลายมือผู้หญิง “กินให้หมดนะ” ผมก็ใจฟูขึ้นมาเพราะมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้เพียงฝันไปแน่ๆ

ระหว่างที่ผมนั่งโซ้ยอาหารฝีมือคนที่ผมชอบอย่างเอร็ดอร่อย เสียงไซเรนก็ร้องโหยหวนอย่างวังเวง ดังขึ้นมาเรื่อยๆ ก่อนที่จะมาหยุดแถวหน้าหอ ผ่านไปไม่นานก็มีเสียงโหวกเหวกของผู้คนดังมาจากชั้นบนอีกแล้ว เหมือนเช้าวันนั้น…

คราวนี้ผมไม่รอช้าที่จะวิ่งขึ้นไปดู ทันใดนั้นเอง เปลสีขาวซึ่งมีสองคนแบกก็พุ่งตรงมาทางผม แต่สิ่งที่ทำผมแทบช็อคก็คือ คนที่นอนอยู่ตรงนั้น ร่างที่นอนนิ่งไร้ลมหายใจบนเปลคือเธอคนนั้น บนคอเธอมีรอยเชือกช้ำม่วงๆเขียวๆ สิ่งที่ได้รู้ตอนนั้นคือเธอจบชีวิตด้วยการผูกคอในห้อง แล้วมีคนพบเข้า น่าเสียดายว่าไม่ทันการเสียแล้ว

วันนั้นทั้งวันผมนั่งช็อคกับเหตุการณ์อยู่ที่หน้าหอ ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นและคำถามเต็มไปหมด เธอทำไปเพื่ออะไร? เมื่อคืนยังคุยกันดีๆอยู่แท้ๆ ที่สำคัญกว่านั้นคือ เธอเสียไปตอนไหนกันแน่ เมื่อคืนใช่ความฝันรึเปล่า ใคร…ที่มาหาผมที่ห้อง?

หลังจากเพื่อนร่วมห้องสองคนรู้ข่าว ก็ทำหน้าท่าทางยุกยิกก่อนพูดออกมาว่า…ความจริงแล้วในเช้าวันนั้นก็เคยเกิดเรื่องมาก่อน เธอเคยใช้คัตเตอร์กรีดแขน เพราะความซึมเศร้า เสียใจที่แฟนบอกเลิก โชคยังดีที่มีคนช่วยนำตัวส่งโรงพยาบาลได้ทัน แต่พอกลับมาอยู่คนเดียวในหออีกก็เกิดเรื่องซ้ำรอย อย่างที่โบราณเค้าว่า… อยู่คนเดียวให้ระวังความคิด ภายหลังการสืบสวนพบว่า ในที่เกิดเหตุมีร่องรอยของการทำอาหารที่ดูเหมือนว่า มีส่วนผสมเป็นเครื่องยำ มาม่า และปลากระป๋อง หากแต่เธอไม่ได้เป็นกินมันเข้าไป

จากวันนั้นมาหลายเดือนแล้ว ผมก็ยังคงอยู่ที่หอห้องเดิม ได้ข่าวว่าห้องที่เธอเคยอยู่ก็ปิดปรับปรุงชั่วคราวไปเลย ส่วนตัวผมไม่ได้กลัวเธอ อย่างไรเธอก็เคยเป็นคนที่น่ารักและดีกับผม ผมเองก็ไม่เคยฝันหรือพบเจอเธออีก แต่มันก็มีเหตุการณ์แปลกๆเช่นว่า ภายหลังที่ผมเริ่มสานสัมพันธ์กับสาวคนใหม่ ไม่นานเธอก็ยุติความสัมพันธ์ เธอให้คำตอบผมว่า… มีสายจากเบอร์ผมโทรมาหา แต่เป็นผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นว่า

“อย่าโทรมาอีก… อย่าโทรมาอีก… อย่าโทรมาอีก…”

ตอนเป็นคนเธอให้สถานะแค่คนคุย แตพอเธอตุย…มาหึงหวงกันซะง้านนน เรื่องราวก็มีเพียงเท่านี้