ใครจะคาดคิด ว่าเหล่าหนูน้อยตัวเล็กๆที่ดูไร้เดียงสา บางทีก็อาจจะหลุดคำพูดที่แม้แต่ผู้ใหญ่ได้ยินก็ยังอดขนลุกขนพองไม่ได้ ว่ากันว่าช่วงอายุ 1-5 ขวบ เป็นช่วงที่มนุษย์จะยังคงมีเซ๊นส์ในการสัมผัสถึงสิ่งต่างๆที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาทั่วไป กระทั่งหนูๆเหล่านั้นเติบโตขึ้น เซ๊นส์ที่ส่าเหล่านี้ก็จะค่อยๆหายไป เว้นแต่บางคนที่เซ๊นส์แรงจริงๆ ยังคงสามารถมองเห็น “วิญญาณ” หรือผีได้แม้จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ อย่างไรก็ตาม เราได้รวบรวม 20 เหตุการณ์ 20 คำพูดจากปากน้องๆหนูๆ ที่จะทำให้คุณขนลุกจนนอนไม่หลับ!
กล่าวอำลา
ในตอนที่น้องสาวของฉันอายุได้ 5 ขวบ เช้าวันหนึ่งเธอวิ่งเขาไปสวมกอดคุณตาจนแน่น แล้วเริ่มร้องห่มร้องไห้ ราวกับว่าไม่เจอกันมาสักปี ทั้งๆที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอด ก่อนที่เธอจะพูดออกมาว่า “หนูรักคุณตานะคะ…แต่ ลาก่อนค่ะ หนูจะไม่ลืมเรื่องของคุณตาเลย” !?
แล้วในคืนนั้นเอง คุณตาของเราก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ด้วยโรคประจำตัวที่เป็นมานาน ไม่แน่ว่าเธออาจจะสัมผัสได้ล่วงหน้า ก็เป็นได้
ชายบนต้นไม้
ที่สวนของเพื่อนบ้านฉัน ห้อมล้อมไปด้วยโกศเก็บกระดูกของวัด วันหนึ่งพ่อ ฉัน และหลานสาวของฉันก็เดินไปบริเวณนั้น จู่ๆ หลานสาววัย 4 ขวบของฉันก็ถามขึ้นมาว่า “ผู้ชายคนนั้นขึ้นไปทำอะไรอยู่บนต้นไม้เหรอคะ?”
ที่ฉันเห็น ไม่มีผู้ชายที่ไหนสักคน แต่หลานสาวของฉันยืนยันว่ามี และสามารถอธิบายรูปลักษณ์ของเขาได้อีกด้วย บางทีถ้าใจกล้าพอและเดินดูตามโกศดีๆ คุณอาจจะพบรูปใครสักคนบนนั้น ตรงตามลักษณะที่เธอล่าวก็ได้ !
แมรี่
ผมและภรรยาได้ยินเสียงลูกสาววัย 2 ขวบของเราจากจอมอนิเตอร์ที่เชื่อมอยู่กับกล้องในห้องลูก ลูกสาวตัวน้อยเพิ่งตื่นขึ้นในเช้าวันเสาร์ เราได้ยินประโยคประมาณว่า “อะไรนะ? โอเคได้ เดี๋ยวฉันไปจะบอกเธอเอง”
จากนั้นลูกน้อยก็ลุกขึ้นจากเตียง แล้วเข้ามายังห้องของพวกเราแล้วเข้ามาพูดกับภรรยาของผมว่า “แมรี่บอกว่าแม่ทำได้ดีมาก” และแมรี่ที่ว่าก็คือคุณยายที่สนิทกับหนูน้อยมากๆ แต่บังเอิญว่าคุณยายตายไปสักพักแล้วน่ะสิ…
บทลงโทษ
ตอนนั้นฉันอายุ 17 ปี ซึ่งทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงน้อง 6 ขวบในครอบครัวที่สนิทกัน ขณะที่เจ้าหนูนอนในห้องนอนไปราวๆ 2 ชั่วโมงแล้ว ฉันจึงแอบแง้มประตูส่องในห้องนอนเพื่อเช็ก พบว่าเขาไม่ได้นอนอยู่บนเตียง
แต่พอฉันเปิดประตูกว้างขึ้น ฉันพบว่าเขายืนอยู่ตรงมุมห้องและหันหน้าเข้ากำแพง มันเป็นภาพที่น่ากลัวมาก พอฉันถามเขาว่าทำอะไรอยู่ เขาหันกลับมาแล้วยิ้มพร้อมกับทาบนิ้วชี้ลงบนริมฝีปากตัวเองแล้วพูดว่า “ชู่ววว”
ฉันจึงถามเขาอีกครั้งว่าทำอะไร เขาก็ตอบกลับมาว่า “อย่ามายุ่งกับพวกเรา นี่คือบทลงโทษของเจ้าหนู”
คอนเนอร์
สมัยที่ลูกชายฉันอายุ 3 ขวบ เขาลงมาจากห้องนอนในตอนเช้าและเล่าเรื่องเกี่ยวกับเรือที่ล่มในแม่น้ำเทมส์เมื่อหลายร้อยปีที่แล้ว (ฉันก็จำไม่ค่อยได้) แต่ขณะที่เขาเล่า เขาจำชื่อต่างๆ ได้อย่างละเอียด นั่นทำให้พวกเราหัวเราะกันก๊าก จาสามีของฉันต้องถามออกไปว่าเขารู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร เขาตอบว่า “คอนเนอร์เล่าให้ผมฟัง”
จากนั้นเราก็เสิร์ชดูรายละเอียดเกี่ยวกับเหตุการณ์เรือล่มในครั้งนั้น ปรากฏว่ามันตรงกับที่ลูกชายเราเล่าเป๊ะๆ เมื่อเราถามหนูน้อยก็ได้คำตอบว่า คอนเนอร์เป็นคนที่ชอบมาเล่าเรื่องให้ลูกชายของเราฟังในตอนกลางคืน
มันกำลังมา
ขณะที่ลูกสาวคนโตของฉันมีอายุได้ราว 2-3 ขวบ เธอจะมีเพื่อนในจินตนการของเธออยู่สองคนคือ โดโด้และดีดี้ เธอเล่นกับพวกเขาตามปกติ มีการพูดคุย และนำเรื่องของโดโด้กับดีดี้มาเล่าให้ฉันฟังบ้างในบางครั้ง
และแล้ววันหนึ่ง ขณะที่เธอมีอายุประมาณ 3 ขวบนั่นแหละ ขณะที่ฉันเดินเข้าไปในห้องเธอ เธอก็เล่นคุยโทรศัพท์ด้วยโทรศัพท์ของเล่นอยู่ เธอพูดว่า “ถือสายรอเดี๋ยวนะ”
แล้วหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแห้งเย็นว่า “ปีศาจกำลังมา”
แม่รู้มั้ย?
ขณะที่ลูกสาวของฉันกำลังเปิดแมกกาซีนดูภาพต่างๆ จู่ๆ เธอก็หยุดไว้ที่หน้าหนึ่งของหนังสือ หน้านั้นเป็นภาพของหญิงจากยุคราวๆ 1950s หรือไม่ก็ 1960s จากนั้นเธอก็พูดว่า “แม่ดูสิ คนนี้คือแม่..ก่อนที่แม่จะตายยังไงล่ะ”
ตอนนั้นลูกฉันอายุ 3 ขวบเองนะ…
ลูกชายของผมเมื่อตอนห้าขวบพูดว่า
ลูกชาย: พ่อๆ ผมจะกินพ่อล่ะนะ
ผม: หืมมมมม
ลูก: ช่าย ผมจะหั่นพ่อเป็นชิ้นๆ
ผม: ….
เมื่อตอนหลานสาวของฉันอายุได้ 7 ขวบ
เธอถามพวกเราว่า ทำไมเราต้องเก็บพวกคุณย่าคุณยายที่ตายไปแล้วไว้บนห้องใต้หลังคา!?
แล้วเธอก็หัวเราะ….
ฉันเคยถามลูกชายของเพื่อนว่าเขากำลังขุดอะไรอยู่
เขาตอบมาว่า “ศพไง… ทำไม…? คุณไม่เคยเห็นร่างคนตายเหรอ”
ระหว่างที่เรากำลังปิกนิกกันที่สวน
ตอนนั้นเองลูกชายของฉันก็จับมือฉันไว้แน่น แน่นมากๆ แล้วบอกฉันด้วยรอยยิ้มว่า “แม่ครับ พอแม่ตาย ผมจะทำตุ๊กตาของคุณแม่ขึ้นมา เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป… นั่นสินะ ตุ๊กตาจะทำจากหนังของคุณแม่ แล้วก็ตาด้วย แต่คงไม่เอาเครื่องใน”
กำลังเดินเล่นในป่ากับลูกชายวัยเจ็ดขวบ
ระหว่างที่เดินในป่าเงียบๆ นั่นเอง จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นว่า “ป่าแห่งนี้กำลังเรียกหาเหยื่อสังเวยอยู่”
ฉันต้องเดินทางไปทำงานข้างนอกบ่อยๆ ก็เลยวิดีโอคอล เพื่อคุยกับลูก
คืนหนึ่งในตอนที่เขาอายุได้สี่ขวบ จู่ๆ เขาก็ถามฉันที่กำลังพักในโรงแรมคนเดียวว่า “คนที่อยู่ในห้องกับแม่ นั่นใครเหรอ” พอฉันถามว่าเขาหมายถึงใครเหรอ ลูกชายของฉันก็บอกว่า มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่ข้างหลังฉัน
ฉันกำลังเดินในสุสานกับลูกสาวระหว่างกลับบ้าน
ลูกสาวของฉันที่ไปที่ฮวงซุ้ยอันหนึ่งแล้วบอกว่า “แม่ๆ ผู้ชายใส่แจ็คเก็ตแดงข้างๆ บ้านหินนั่นใครเหรอ” ฉันหันไปดูตามนั้นแต่ก็ไม่เห็นมีใคร “เขาโบกมือให้หนูด้วยล่ะ” ว่าแล้วเธอก็โบกมือให้อะไรสักอย่างที่อยู่ตรงนั้นแล้วก็หันมาบอกฉันว่า “แม่ๆ เขากำลังจะเดินมาคุยกับหนูด้วย”
วิ่งสิคะ รออะไรอยู่!
ตอนที่ผมกำลังซื้อของอยู่นั้น ผมก็พบกับแม่ลูกคู่หนึ่ง
เธอดึงแขนเสื้อของคุณแม่แล้วบอกว่า “หนูเห็นล่ะ คุณแม่ หนูเห็นล่ะ” พอเห็นแบบนั้นแม่ของเธอจึงตอบกลับไปอย่างใจเย็นว่า “เห็นอะไรเหรอลูก” เด็กสาวพูดต่อว่า “ทุกสิ่งทุกอย่าง หนูเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง”
มันก็ดูไม่เกี่ยวกับผมอยู่หรอก จนกระทั่งเธอหันมามองผมแล้วบอกว่า “ผู้ชายคนนี้จะต้องตายในสักวัน…”
น้องที่ฉันรับเลี้ยงดูแล ชวนฉันไปเล่นในชั้นใต้ดิน
เมื่อไปถึงเขาก็บอกว่า “เมื่อพวกเขาเอาคุณยัดใส่กล่อง จะไม่มีใครได้ยินเสียงของคุณ แล้วข้างล่างนี้ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของคุณเหมือนกัน” แล้วก็กัดฉัน
สิ่งที่รอทุกคนอยู่ และไม่มีใครหนีพ้น
หนูน้อย : พวกเราจะต้องตายสักวัน
ฉัน : ฉันรู้ มันเป็นส่วนหนึ่งของชี…
หนูน้อย : แต่เธอจะต้องตายวันพรุ่งนี้!!
Kelly ไงจะใครล่ะ
ขณะที่ลูกสาวของผมมีอายุ 3 ขวบเธอมีเพื่อนในจินตนาการที่ชื่อว่า Kelly ซึ่งอาศัยอยู่ในตู้เสื้อผ้า เธอบอกว่า Kelly จะนั่งมาบนเก้าอี้โยกยามที่เธอนอนหลับ บางครั้งก็เล่นกับเธอ รวมถึงทำอะไรต่างๆ ร่วมกันมากมาย
สองปีให้หลัง เมื่อผมและภรรยากำลังดูหนังเรื่อง Amityville (ภาคที่ Ryan Renolds แสดง) จังหวะที่ผีสาวในหนังโผล่หน้าพร้อมดวงตาสีดำไปทั้งดวง ลูกสาวของเราก็เดินมาเห็นพอดี แทนที่เธอจะกลัว เธอกลับพูดออกมาว่า “นั่นดูเหมือนกับ Kelly ไม่มีผิด”
“Kelly ไหนลูก?” เราถาม เธอจึงตอบว่า “ก็ Kelly ที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าเราไงคะ”
บ้านเรามีแม่คนเดียวนะลูก…
ลูกคนเล็กของฉันจู่ๆ ก็พูดกับฉันขึ้นมาว่า “หนูอยากเจอแม่อีกคนจังเลย” แถมยังบอกกับฉันอีกว่าแม่อีกคนเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ เลยด้วย
ก็พี่เลี้ยงน่ะสิ
สมัยยังเล็กๆ ลูกพี่ลูกน้องของฉันถูกพบว่าลงไปอยู่อีกด้านของประตูกั้นบันได เธออยู่ด้านล่างนั่น ฉันจึงตะโกนถามว่า “เธอลงไปได้ยังไงน่ะ?” เธอตอบว่า “พี่เลี้ยงอุ้มฉันลงมายังไงล่ะ”
แต่บังเอิญว่าพี่เลี้ยงของบ้านเราตายไปตั้งแต่ 2 สัปดาห์ที่แล้ว และตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้เลยว่าลูกพี่ลูกน้องของฉันลงบันไดและข้ามประตูกั้นไปได้ยังไง
อ่านเรื่องผี the shock เรื่องอื่นๆ >> คลิก
กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์
