วิญญาณที่ยังยึงติดอยู่กับสถานที่… เรื่องเล่าผี ความหลังสมัยเป็นเด็กของผู้ใช้เฟสบุ๊ครายหนึ่งซึ่งไม่ประสงค์ออกนาม เล่าว่าเมื่อก่อนตนเคยใช้ชีวิตที่สลัมซึ่งเป็นส่วนหนึ่งในพื้นที่โครงการบ้านเศรษฐกิจในสมัยนั้น น้าดำ…ผู้ที่ทางบ้านเอือมระอากับพฤติกรรม กระทั่งวันหนึ่งได้จากไป แต่วิญญาณยังคงอยู่ในบริเวณนั้นเสมอมา
เรื่องเล่าผี “น้าดำ” วิญญาณที่ยังคงสิงสู่อยู่ในสลัม
เรื่องราวที่ผมจะนำมา เล่าเรื่องผี ในวันนี้เกิดขึ้นกับตัวผมเองเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน ตอนที่ผมอาศัยอยู่กับแม่ ยาย และน้องอีกสองคน รวมถึง… “น้าดำ” น้องชายของแม่ ในตอนนั้น
หมู่บ้านเศรษฐกิจบางแคถือว่าเป็นชุมชนหมู่บ้านจัดสรรแห่งแรกๆของกรุงเทพ ซึ่งเกิดจากการที่มีนักการเมืองในสมัยนั้นไปลงทุนสร้างไว้ โดยภายในโครงการก็จะมีแบ่งพื้นที่ให้เช่าในการปลูกบ้าน ร้านรวงต่างๆ หรือแม้กระทั่งพื้นที่เช่าชุมชนแออัดหรือที่เรียกกันว่าสลัม ซึ่งมันก็ไม่ได้เจริญเหมือนในสมัยนี้
ตอนนั้นครอบครัวของเราค่อนข้างมีฐานะไม่สู้ดี อาศัยเช่าพื้นที่ในสลัมปลูกเป็นที่พักอาศัยมุงสังกะสีใต้ถุนจะเป็นท้องร่องน้ำ มีเพียงแผ่นไม้กระดานที่ใช้พาดเป็นทางเดินในการไปมาหาสู่กัน
ตอนนั้นผมอายุราวสิบเอ็ดปี ส่วนน้าดำอายุราวยี่สิบ น้าดำเป็นคนเกเร ไม่เรียน ไม่เอาการงาน ชอบเตร็ดเตร่เที่ยวเล่นจนทะเลาะกับที่บ้านอยู่เสมอ จนกระทั่งหนักเข้าก็หนีออกจากบ้านไปอยู่กับเพื่อนพาลของแก ซึ่งทำให้แกเริ่มถลำลึกในอบายมุข แกเริ่มเล่นยาหนักขึ้นๆจนกระทั่งสุดท้ายก็เสียอยู่บนกระดานไม้ที่พาดระหว่างทางกลับมาบ้านนั่นเอง
จนกระทั่งงานฌาปนกิจศพของน้ำดำผ่านพ้นไป คนในบ้านก็ไม่พยายามที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ราวกับจะลืมๆมันไป ส่วนตัวผมเองกับน้องๆก็กลัวผีน้าดำจะมาหลอกตามประสาเด็ก จนมีเพื่อนๆของน้าดำมาเล่าให้ที่บ้านฟังว่า เจอน้าดำไปหา บ้างก็ตะโกนเรียกจากหน้าบ้าน หนักกว่านันคือช่วงดึกๆจะมีคนที่ผ่านไปมาบนทางเดินไม้ในจุดที่น้าดำแกมั่งนั่งเล่นยาเป็นประจำนั้น ก็จะได้เจอกับผีน้าดำกันแทบทั้งนั้น มี เรื่องเล่าผี น้าดำให้ได้ฟังกันอยู่เนืองๆ ทำเอาผมไม่กล้าที่จะเดินเฉียดไปแถวนั้นเลย
กระทั่งในวันหยุดวันหนึ่ง ผมกับเพื่อนนัดกันไปช้อนลูกปลามาใส่ขวดเล่นกันตามประสาเด็ก ที่บึงหลังสลัม แต่ไม่ว่าโชคดีหรือร้าย กว่าจะรู้ตัวกันก็ตกเย็นแล้ว และพึ่งมานึกออกว่าทางกลับบ้านนั้นจะต้องเดินผ่านจุดที่เป็นปัญหาซะด้วย แต่ด้วยความว่ามากันหลายคน ก็เอาเป็นว่าเป็นไงเป็นกัน
พวกเราก็เดินกลับกันไปด้วยความหวาดกลัว ลำพังทางเดินไม้ก็เดินได้ลำบากอยู่แล้ว จนกระทั่งเลี้ยวผ่านหัวมุมไป เราชะโงกหน้ายื้อแย่งกันมองจุดที่น้าดำเคยนอนตายอยู่ แล้วรู้สึกโล่งใจว่าไม่มีอะไรหรือใครรออยู่ เรากะกันว่าจะรีบผ่านตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะอำนวย
จนกระท่งผ่านไปได้หน่อย ผมก็ได้ยินเสียงไอกระแอมที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง ผมหันกลับไปดูโดยไม่ได้คิด ก็เห็นเข้ากับเงาดำตะคุ่ม ที่สำคัญคือคล้ายกับน้าดำนั่งอยู่ เพื่อนผมเห็นก็รีบวิ่งหนีเตลิดกันไปก่อนเลย ผมก็วิ่งตามออกไปติดๆ ต่อให้เป็นญาติกันแต่แบบนี้เป็นใครก็วิ่ง จนกระทั่งมาหยุดพักหอบกันที่บ้านของเพื่อน นั่นเป็นประสบการณ์เจอเรื่องผีครั้งแรกในชีวิตของผม จากนั้นมาไม่ว่าจะยังไง ผมก็ไม่มีทางที่จะเดินผ่านทางนั้นอีกโดยเด็ดขาด
ปัจจุบันแถวนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ไม่เหลือเค้าลางของความน่ากลัวอีกแล้ว แม้แต่สลัมร่องน้ำและทางไม้พาดก็ไม่อยู่แล้วตามความเจริญของสังคมเมืองปัจจุบัน หากแต่ทุกครั้งที่ผมผ่านไปแถวนั้น ก็ยังอดรู้สึกขนลุกกับ “เรื่องผีน้าดำ” ที่เคยประสบพบเจอมาเมื่อครั้งยังเป็นเด็กทุกที…
อ้างอิง เรื่องเล่าผีจาก : ผู้ใช้เฟสบุ๊คซึ่งไม่ประสงค์ออกนาม จากเพจ สยองขวัญวาไรตี้
อ่านเรื่องเล่า เรื่องผีเดอะช็อค เรื่องอื่นๆ >> คลิก
กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์
