ค่ำคืนวันที่ 31 ย่างเข้าวันที่ 1 สุชาติฝันประหลาด… ในฝันสุชาติพบชายชราที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยตีนกา สุชาติรู้สึกคับคล้ายคับคลา แต่นึกไม่ออก
“ไอหนุ่มๆ เอ็งง…จำข้าไม่ได้หรือวะ”
สุชาติจำเสียงแกได้ เสียงแบบนี้…เดี๋ยวก่อนนะ อ้อใช่ แกคือลุงด้วงยังไงล่ะ แต่แทนที่สุชาติจะยินดีปรีดากับข้อเท็จจริงที่ตนพึ่งค้นพบ มันกับทำให้เสียวสันหลังวาบไปทั้งตัว รูขุมขนทุกรูบนตัวเซ้นซิทีฟต่ออากาศขึ้นมาซะอย่างนั้น …ถ้าจำไม่ผิด ลุงด้วงพึ่งเสียชีวิตไปเมื่อเดือนก่อน
ในฝันแต่ความคมชัดระดับ HD ลุงด้วงยิงฟันซี่เหลืองอ๋อยอย่างอ่อนโยนเหมือนตอนยังมีชีวิตอยู่ ‘จำข้าได้สักทีสินะ เอ็งน่ะ’ สุชาติพยักหน้ารับคำ แต่สีหน้าบอกบุญไม่รับ ‘ข้ามีเรื่องให้เอ็งช่วย’ นั่นคือสิ่งที่สุชาติจับใจความสำคัญมาได้ หลังลุงด้วงท้าวความหลังสมัยที่รู้จักกันตอนยังไม่ตายอยู่พักใหญ่
“ข้าหิววววว ข้าหิวข้าวเหลือเกินนนน”
“ละ…แล้วทำไมลุงไม่ไปกินข้าว ลุงเป็นผี จะไปที่ไหนก็ได้ ไปตลาด ไปร้านข้าวแกงก็ได้ จะมาหาผมทามมายย~”
“ทำได้ที่ไหนล่ะ เจ้าโง่… ฟังให้ดีนะ อีกไม่กี่วัน ข้ากำลังจะไปสู่ภพภูมิอื่นแล้ว”
“ก็ดีแล้วนี่ลุง ได้ไปสู่สุขคติเถอะสักที รีบไปเถอะ”
“ข้ายังมีบางอย่างค้างคา ข้า…อยากกินข้าวหมูแดงร้านยายทองเป็นครั้งสุดท้ายย”
สุชาติใจชื้นขึ้นมาทันที โถ่เอ๋ย ที่แท้มาขอข้าวหมูแดงหรอกเหรอ นึกว่าจะมาหลอกมาหลอน ขอให้ทำเรื่องลำบากลำบน สุชาติเริ่มพูดอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า ต่อรองกับลุงแกอย่างทีเล่นทีจริง
“มาขอกันง่ายๆ ฟรีๆอย่างนี้เหรอลุงงง แล้วทำไมต้องเป็นผม?”
“เอ็งเป็นคนจิตใจดี มีเมตตา ข้ารู้จักเองมานาน ข้าดูออกกก”
สุชาติไม่แน่ใจนักว่าควรยินดีกับคำชมยกยอของลุงด้วงมั้ย ‘หนอย จะหาว่ากูหัวอ่อนว่าง่ายงั้นเถอะ สงสัยจบงานนี้ ต้องไปบูชาหลวงพ่อดังๆมาอยู่ด้วยสักองค์ ไม่งั้นคงมีผีมาขอส่วนบุญทุกคืน’ สุชาติแอบคิดอยู่ในใจ
“ข้าไม่ได้มาใครกินฟรีๆโว้ยย” ลุงด้วงพูดอย่างรู้ใจ
“เอ็งรู้ใช่ไหม พรุ่งนี้วันอะไร?” ลุงด้วงถามหยั่งเชิง
“วันอังคารไงลุง เช้าผมมีธุระต้องไปทำ มีอะไรก็ว่าๆมาเถอะ”
“วันหวยออกโว้ยยย ไอนี่ เอ็งคงเคยได้ยินเรื่อง ‘หวยผีบอก’ ใช่มั้ย?” สุชาติถึงกับหูผึ่ง เมื่อได้ยินคำว่าหวย
“ข้าจะบอกเลขให้ล่ะกัน แต่เอ็งจะเชื่อหรือไม่เชื่อมันก็เรื่องของเอ็งนะ”
“เชื่อสิครับผมเชื่อ ได้โปรดบอกมาเถอะครับ” เขากล่าวออกมาเหมือนอีกฝ่ายเป็นญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรักท่านหนึ่ง
“ได้สิวะ” ชายแก่ยิ้มออกมา “แต่มันก็มีข้อแม้เล็กน้อยนะ เอ็งจะเที่ยวไปซื้อสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้”
“หวยที่จะถูกรางวัล ต้องไปซื้อกับแม่ค้าหวยคนที่ถีบจักรยานผ่านบ้านเอ็งทุกวันเท่านั้น”
“โอ๊ย ไม่มีปัญหา เดี๋ยวซักเจ็ดโมงก็คงผ่านมาหน้าบ้านผม”
“ไม่ได้ ๆ” ลุงด้วงส่ายหน้า “เอ็งซื้อที่หน้าบ้านไม่ได้ ต้องไปดักรอซื้อที่บ้านปากซอย”
“ทำไมต้องหน้าปากซอยล่ะลุง”
“เอ็งไม่ต้องรู้เยอะหรอก หน้าปากซอยก็หน้าปากซอยสิ”
“ครับ ๆ” สุชาติพยักหน้า “แล้วเลขที่ผมจะต้องซื้อล่ะ”
ลุงด้วงกระซิบที่ข้างหู “384”
ให้สามตัวเลยหรอวะ สุชาติใจเต้นตุบตับ 384…384…เขาจำมันได้ขึ้นใจ
“แล้วถ้าถูกขึ้นมาก็อย่าลืมสัญญาเสียล่ะ”
“สัญญาอะไรหรอ” สุชาติตื่นเต้นจนนึกไม่ออก
“เอ้า! ไอ้เวรตะไล ก็ข้าวหมูแดงไง ต้องเป็นร้านยายทองนะ ร้านอื่นข้ากินไม่ลง”
“ได้เลยลุง ถ้าถูกผมจัดให้ชุดใหญ่ไฟกระพริบเลย”
ชายแก่ยิ้ม “ดีมากถ้างั้นข้าไปล่ะนะ”
สุชาติสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขามองไปรอบ ๆ พบว่าพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น หันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง บอกเวลา 04:36 น ความฝันเมื่อซักครู่ทำให้เขาไม่นึกอยากจะนอนต่อ ลุกขึ้นนั่งทบทวนถึงสิ่งต่าง ๆ
“384… 384… ต้องซื้อกับแม่ค้าหวยที่หน้าปากซอยเท่านั้น”
สุชาติรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เขามีภารกิจสำคัญ
สุชาติควบมอเตอร์ไซค์มาซุ่มอยู่หน้าปากซอยตั่งแต่06:46 นเข้าไหว้วานไอ้ป๋องเด็กที่ชอบมาวิ่งเล่นแถวปากซอยให้คอยสอดส่องมองดูแม่ค้าล็อตตารี่ถ้าเห็นว่าถีบจักรยานมาทางนี้ให้รีบโทรศัพท์เข้ามาที่เครื่อง
ระหว่างรอสุชาติก็นึกทบทวนเรื่องราวต่างๆเคยมีญาติห่างๆของเขาคนหนึ่งประสบกับเหตุการณ์ในลักษณะนี้มีหญิงแก่ชุดขาวมาเข้าฝันบอกให้ไปซื้อหวยที่หน้าวัดปรากฏว่างวดนั้นแกได้ค่าขนมลูกไปสองหมื่นหรือยายเบิ่งบ้านข้าง
ๆก็เคยเล่าว่าผีมาเข้าฝันบอกเลขแกไปสองตัวงวดนั้นทำเอาเจ้ามือแถวบ้านถึงกับล้มละลาย
ทำไมผีจึงรู้ได้ว่าล๊อตตารี่จะออกเลขอะไรสุชาตินึกสงสัยคนที่ตายไปแล้วสามารถรู้อนาคตได้หรอครั้งหนึ่งเคยมีคนเล่าให้สุชาติฟังว่าเวลาในโลกของวิญญาณจะเร็วกว่าเวลาในโลกมนุษย์หนึ่งวันทำให้เหล่าวิญญาณสามารถรู้ตัวเลขได้ก่อนมนุษย์ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆพวกเขาก็น่าจะรู้ผลบอลผลมวยผลเลือกตั้งด้วย
แต่ถ้ามาคิดถึงหลักความเป็นจริงทำไมเหล่าญาติพี่น้องของสุชาติที่ตายไปไม่มาเข้าฝันบอกเลขบ้างปล่อยให้ตนต้องอยู่อย่างอดมื้อกินมื้อไปวันๆสรุปมันเป็นยังไงกันแน่วะเรื่องนี้
ตื๊ด…ตื๊ด….ตื๊ด…เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงสุชาติล้วงมันขึ้นมาดูเป็นเบอร์ของไอ้ป๋องเขากดตัดสายทิ้งเป้าหมายกำลังใกล้เข้ามา
แม่ค้าหวยเลี้ยวจักรยานเข้ามาในซอยจู่ๆก็มีชายคนหนึ่งวิ่งออกมาตัดหน้าพร้อมร้องตะโกน“เดี๋ยว! ซื้อหวยหน่อย” เธอเบรกเอี๊ยดขาตั้งปักลงพื้น
“จะเอาเลขอะไรดีล่ะจ๊ะ” แม่ค้ากล่าวขณะเปิดแผงล็อตตารี่ให้อีกฝ่ายชม
“อ่า…” สุชาติกวาดสายตามองดูสลากบนแผง384 อยู่ไหนหนอ384…นั่นไง! เขาเจอแล้วขายรวมชุดซะด้วยมีตั้งสิบใบอย่างน้อยถ้าถูกสามตัวท้ายก็ได้เงินราวสามหมื่นบาท
โอ้แม่เจ้า! เงินสามหมื่นรออยู่ตรงหน้า
สุชาติกำลังจะเอื้อมมือไปคว้าสลากแต่ขณะนั้น! ก็ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง…
“มี384ไหมครับ”
สุชาติหันขวับเจ้าของเสียงเป็นชายร่างใหญ่วัยกลางคนกำลังยืนอยู่ด้านหลังเขารู้สึกคุ้นๆกับใบหน้าของอีกฝ่ายอ๋อไอ้มาวินนี่เองมันมีอาชีพหลักเป็นคนขายลูกชิ้นทอดอยู่หน้าปากซอยมีอาชีพเสริมเป็นเซียนหวยคนแถวนี้สมญานามมันว่าไอสไตน์แห่งวงการล็อตตารี่
“อ้าวพ่อมาวินนี่เองมีสิจ๊ะแต่ฉันขายเป็นชุดนะ” แม่ค้าหวยบอก
มาวินยิ้มออกมา“เอามาทั้งชุดนั้นแหละครับ”
“เดี๋ยวก่อน!” สุชาติเอ่ยขึ้นขณะที่เธอกำลังจะดึงสลากชุดนั้น
แม่ค้าและเซียนหวยมองมาที่เขาอย่างแปลกใจ
สุชาติบอก“คุณขายให้เขาไม่ได้นะครับผมกำลังจะหยิบหวยชุดนั้นอยู่แล้ว”
“ฮะ!” มาวินหันขวับมาทางแม่ค้า“จริงหรือเปล่าพี่”
“เอ่อ…ฉันเห็นเขาแค่มายืนเลือกนะ”
มาวินหันมาทางสุชาติ“แบบนี้ก็ไม่นับล่ะสิคุณแค่มายืนดู”
“ไม่ได้ๆผมกำลังจะหยิบเลขนั้นอยู่แล้วจู่ๆคุณก็โผล่มา”
แม่ค้าล็อตตารี่เห็นลูกค้ายืนเถียงกันเธอก็เสนอทางออกให้ทั้งสอง“เอาแบบนี้ดีไหมจ๊ะชุดนึงมันมีตั้งสิบใบแบ่งกันคนละครึ่งก็ได้นี่”
“ไม่ได้!” ทั้งสองกล่าวอย่างพร้อมเพรียงเงินตั้งสามหมื่นใครล่ะจะแบ่งให้โง่
“หวยนี่ผมคำนวณมาหลายคืนกว่าจะได้เลขออกมาไม่ใช่ง่ายๆขายให้ผมเถอะ” เซียนหวยกล่าว
“ไม่ได้ๆ” สุชาติสบตาอีกฝ่าย“กว่าจะได้เลขนี้มาผมก็ลำบากแทบแย่เหมือนกัน”
“แต่ผมเป็นคนบอกเธอก่อนนะเอาแบบนี้ดีไหม? ให้เธอเป็นคนเลือกเองดีกว่าว่าจะขายให้ใคร” มาวินหันไปทางแม่ค้าล็อตตารี่ “ดีไหมครับคุณพี่”
สุชาติรู้ว่าตนกำลังตกเป็นรอง ไอ้หมอนี่มันลูกค้าประจำ ถ้าให้เธอตัดสินยังไงเธอก็เลือกมันแน่ เขาต้องทำอะไรซักอย่าง “เอาแบบนี้ไหมพี่ ถ้าพี่ขายให้ผม ผมให้เงินเพิ่มอีกสองร้อย” สุชาติบอกขณะล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา
แม่ค้าล็อตตารี่ตาลุกวาว หันมาทางสุชาติ ในใจอยากจะตอบตกลงแต่ก็เกรงใจลูกค้าประจำที่ยืนทำหน้ารถเมล์ไม่จอดรับอยู่ข้าง ๆ
“หวยเท่าไหร่พี่ ผมเพิ่มให้สองร้อยห้าสิบ” มาวินไม่ยอมแพ้
แม่ค้าหวยยืนทำอะไรไม่ถูก ในใจเชียร์ทั้งสองฝ่าย “ช…ชุดละพันจ้ะ”
ฝ่ายสุชาติก็สู้ไม่ถอย ควักแบงค์พันกับแบงค์ห้าร้อยออกมา “ผมให้พันห้า”
มาวินถึงกับต้องกลืนน้ำลาย เงินในกระเป๋าสตางค์มีไม่ถึงสองพัน แต่เมื่อโอกาสทองอยู่ตรงหน้า ใครล่ะจะยอมปล่อยให้หลุดมือ “ผ…ผมให้พันหก”
“พันแปด” สุชาติพูดสวนทันควัน
“พ…พัน…ก…เก้า” เซียนหวยกล่าวเสียงสั่น
“พันเก้าห้าสิบ” สุชาติสู้ขาดใจ
มาวินเห็นอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้ เขาจึงล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรไปหาที่บ้าน “ฮัลโหล…แม่หรอ ให้ไอ้จุกหยิบเงินมาให้พันซักสามพันสิ…เนี้ยกำลังยืนประมูลเลขที่บอกไว้อยู่น่ะ…เร็ว ๆ นะ แม่ค้าหวยเขารออยู่…เออจะเอามาซักสี่ห้าพันก็ได้นะ เผื่อต้องใช้” มาวินพูดเน้นประโยคสุดท้าย เขาหันไปบอกแม่ค้าล็อตตารี่ “ผมให้สองพัน”
สุชาติพูดไม่ออก ในกระเป๋าเขามีเงินเพียงแค่สองพันบาท ล็อตตารี่ใบนั้นกำลังจะหลุดมือไป เขาสังเกตเกตอีกฝ่ายหันมายิ้มเยาะ
มาวินรู้สึกว่าตนคือผู้ชนะ เมื่อเห็นท่าทีของคู่แข่งที่นิ่งไป “เดี๋ยวรอแปบนึงนะพี่ ลูกผมกำลังเอาตังมาให้”
สุชาติมองอีกฝ่ายอย่างเจ็บใจ ถึงประมูลสู้ไปยังไงก็แพ้ บ้านมันอยู่แค่หน้าปากซอย มีเงินสำรองไม่อั้น บ้าชะมัด!
ระหว่างที่รอเงินมาส่ง สายตาของสุชาติก็จับจ้องไปที่ล็อตตารี่ชุดนั้น มันยังถูกติดอยู่บนแผงรอใครซักคนดึงออกมา เงินรางวัลสามหมื่นบาท กำลังจะหลุดลอยไป เอ…หรือว่าเราจะดึง…
ไม่สิ! ทำแบบนั้นโจรชัด ๆ ได้ไปก็ขึ้นเงินไม่ได้อยู่ดี สุชาติพยายามคิดหาทองออก มันต้องมีซักทางสิ…
จริงด้วย! เขานึกอะไรดี ๆ ขึ้นมา
“ผมไม่เอาละ” สุชาติเอ่ยขึ้น “ผมขอเปลี่ยนเป็นเลข 483 แทนละกัน”
มาวินที่ได้ยินคำพูดนั้นหันมาอย่างสงสัย “หา…”
“คือผมเพิ่งมานึกได้น่ะ เลขที่คำนวณได้มา ผมยังไม่ได้กลับ จาก 384 ต้องกลับเป็น 483”
มาวินถึงกับเข่าอ่อน จริงด้วยสิ ทำไมไอสไตน์แห่งวงการล็อตตารี่อย่างเขาถึงลืมเรื่องพื้นฐานแบบนี้ไปได้ ตัวเลขที่ได้มายังไม่ได้มีการตีความหรือกลับอะไรทั้งนั้น โอ…ให้ตายเถอะ
ระหว่างที่มาวินกำลังยืนหน้าซีด ไอ้จุกลูกของเขาเดินนำเงินมาส่ง “นี่ครับพ่อ” มาวินรับเงินสดมาอย่างเก้ ๆ กัก ๆ
“เอ้าคุณ! รีบจ่ายไปสิ ผมรอซื้ออยู่” สุชาติที่ได้เห็นท่าทีลังเลของอีกฝ่าย กล่าวออกมาอย่างได้ใจ
“อ…เอ่อ…ผมไม่…” มาวินพูดเสียงสั่น ความมั่นใจหายไปหมดสิ้น
“อะไรกัน นี่จะไม่ซื้อหรอคุณ ตกลงราคาไปแล้วไม่ใช่หรอ”
“คือ…เอ่อ…ผม…”
สุชาติใช้จังหวะนั้นส่งเงินสองพันบาทให้แม่ค้าล๊อตตารี่ แล้วดึงสลากชุดนั้นออกมาจากแผง “ถ้าคุณไม่รับ ผมรับไว้เองก็ได้”
มาวินหันขวับ “อ้าวเฮ้ย! เดี๋ยว…”
“เมื่อกี้ผมถามคุณแล้วว่าจะรับไหม แต่คุณไม่ตอบ มันก็เท่ากับหวยชุดนี้เป็นของผม” สุชาติกล่าวออกมาอย่างสะใจ ก่อนจะรีบเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซค์อย่างผู้ชนะ ปล่อยให้เซียนหวยหน้าโง่ยืนกุมขมับอย่างผู้ปราชัย
——————-
แม่ค้าล็อตตารี่ปั่นจักรยานไปตามทาง นี่เป็นการขายหวยที่พิสดารกว่าครั้งไหน ๆ โชคดีที่หลายคืนก่อนมีตาลุงคนหนึ่งมาบอกกับเธอว่า วันนี้จะมีลูกค้าสองคนมาแย่งกันประมูลเลข 384 เธอจึงได้นำเลขเหล่านั้นมารวมชุดขาย
เธอไม่รู้ว่าเย็นนี้ล็อตตารี่ชุดนั้นจะทำให้ผู้ที่ซื้อกลายเป็นเศรษฐีหน้าใหม่หรือเปล่า แต่สิ่งที่เธอรู้ตอนนี้ก็คือ…
เธอเองก็มีภารกิจ ต้องไปซื้อข้าวหมูแดงร้านยายทองสองห่อใหญ่!
ขอบคุณที่มาเรื่องเล่าผี : Pungpron (พังพรอน)
