มีเรื่องเล่าผีเรื่องหนึ่ง ที่นับว่าแปลกมากเหมือนกัน มีผู้ใช้เฟสบุ๊คหญิงท่านนึงเคยเล่าเอาไว้ เกี่ยวกับประสบการณ์ที่ตนพบเจอ ตอนมีคนมาขอซื้อการบูรที่ร้าน
ตอนนั้นดึกมากแล้ว นาฬิกาบอกเวลา 5 ทุ่มกว่าๆ ตามปกติแล้วร้านขายดอกไม้สดอย่างที่นี่ ไม่ค่อยจะมีลูกค้าแวะเวียนมาในช่วงเวลาแบบนี้นัก หญิงสาวผมสั้นที่มาเยือนในค่ำคืนนั้น เจ้าของร้านจึงจดจำได้อย่างชัดเจน
ลูกค้านิรนามมาถามหาเครื่องหอมการบูร เจ้าของร้านก็ให้การต้อนรับ พร้อมสอบถามแนะนำเป็นอย่างดี
“น้องต้องการซื้อไปใช้แบบไหนคะ?”
“เผอิญที่บ้านมีงานศพ จะซื้อไปใส่ในโลงน่ะค่ะ”
ด้านแม่ค้าก็ให้คำแนะนำ… “โลงมีกลิ่นเหรอคะ? ถ้าแบบนั้น ใช้การบูรซัก 2 ก.ก. น่าจะเพียงพอ”
“ว่าแต่บ้านอยู่ตรงไหนเอ่ย ทางร้านไปช่วยจัดการให้ ได้นะคะ?”
ลูกค้านิรนามตอบกลับ… “ไม่ไกลค่ะ ห่างจากที่นี่ออกไปราว 10 ก.ม. งานจัดอยู่ริมทางเลยเข้าไปจะเห็นทันที”
แม่ค้าหายเข้าไปในร้าน จัดแจงตวงการบูรบนตาชั่ง เข็นบนนั้นขยับเข้าใกล้เลข 2 เลยตักเพิ่มอีกช้อน แถมเพิ่มไปนิดหน่อย
อย่างไรก็ตามแม่ค้าเข้าไปในร้านไม่ถึง 3 นาที แต่ว่าบัดนี้ ลูกค้าผู้มาเยือนยามวิกาลไม่อยู่ที่หน้าร้านแล้ว…
ตัวแม่ค้าเองไม่ได้ติดใจอะไรมาก แค่คิดไปว่า สงสัยตนจะเรื่องมาก ไปถามซอกแซกจนลูกค้ารู้สึกไม่ดี เลยไปหาร้านอื่นแทนรึเปล่า เลยวางถุงการบูรที่พึ่งตักลงบนโต๊ะแคชเชียร์ในร้าน แล้วลืมเรื่องนี้ไป
กระทั่งวันรุ่งขึ้น ก็มีลูกค้ามาถามซื้อพวงหรีดจากทางร้าน แม่ค้าก็สอบถามได้ความว่างานจัดที่บ้านป่าบาก ซึ่งเทียบระยะทางแล้วห่างจากที่ร้านไป 10 ก.ม. พอดี แม่ค้าเลยนึกขึ้นได้แล้วเอ่ยปากถาม…
“ที่…งานจัดอยู่ริมทางรึเปล่าคะ เผอิญเมื่อคืนมีน้องผู้หญิงมาถามซื้อการบูรที่ร้านเหมือนกัน บอกว่าจะนำไปใส่โลงงานศพที่บ้าน ห่างไป 10 ก.ม.”
ลูกค้าที่มาซื้อพวงหรีดมีท่าทีปะหลาดใจระคนตกใจ ก่อนสอบถามว่า…ลูกค้าคนนั้นรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร แม่ค้าก็เล่ารูปพรรณสัณฐานให้ฟัง ว่าเป็นหญิงรู้ร่างท้วม ผมสั้นย้อมสีเหลืองทอง สวมชุดสีดำสนิท แต่แทนที่ลูกค้าพวงหรีดจะตอบหรือเอ่ยปากอะไร กลับดึงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าถือ มันเป็นรูปถ่ายบุคคลใบหนึ่ง ซึ่งพอแม่ค้าได้ดูชัดๆก็จำได้ทันทีว่า…เป็นคนเดียวกันกับที่มาถามหาซื้อการบูรเมื่อคืน
“คนนี้ใช่มั้ยที่มาซื้อ? น้องเป็นหลานพี่เอง และ…เป็นเจ้าของงานศพด้วย”
“น้องประสบอุบัติเหตุรถชน พึ่งเสียไปเมื่อไม่กี่วันก่อน…”
แม่ค้าได้ยินจบก็เข่าแทบทรุด เหงื่อกาฬไหลพลั่ก จนต้องพิงตัวกับโต๊ะ พยายามคิดทบทวนในหัว หาเหตุและผลว่า… ถ้าเรื่องที่ได้รับฟังเมื่อครู่เป็นความจริง แล้วใครล่ะ ที่มาพบเธอเมื่อคืน? กระทั่งในที่สุดก็ยอมรับได้ว่า นี่ไม่ใช่รายการจ้อจี้ ทุกอย่างเกิดขึ้นจริงๆ และมันไม่ใช่ความฝัน
“เสียใจด้วยนะคะ! คือ…ยังไงไม่รู้ล่ะ แต่หนูฝากการบูรถุงนี้ไปร่วมทำบุญกับงาน พร้อมพวงหรีดอันนี้เลย แล้วกันนะคะ”
อย่างไรก็ตาม มีลูกค้าคนเดิมกลับมาที่ร้านอีก แต่คราวนี้ไม่ได้มาเพื่อซื้ออะไร หากแต่กลับมาบอกว่า…
มันออกจะแปลกอยู่เหมือนกัน ที่โลงเกิดไม่เย็นโดยไม่มีใครรู้ พอเปิดฝาออก ก็พบว่ามีกลิ่นการบูรที่ฝากไปได้ใช้งานพอดี
เรื่องนี้อาจจะไม่มีข้อสรุปชัดเจน แต่หากลองคิดต่อดู… เป็นไปได้มั้ยว่า “เมื่อคืนนั้น เป็นตัวคนตายเอง ที่ออกมาหาซื้อการบูร”
ขอบคุณที่มา : ผู้ใช้เฟสบุ๊ค Ratiyapron
