อย่างหลอน! อ่านเรื่องผี “นี่มันแอนนาเบลล์เมืองไทยแลนด์” ชัดๆ เมื่อสมาชิกกลุ่มเฟสบุ๊คแนวเล่าเรื่องผีกลุ่มนึงอย่าง “คุณแบงค์” ได้ออกมาเล่าถึงประสบการณ์ในวัยเด็ก ซึ่งทางบ้านไปได้ “หุ่นลองเสื้อ” มือสองมาจากร้านขายของเก่าที่ภูเก็ตครั้งที่ได้ไปเที่ยว หลังจากเอากลับมาตั้งโชว์ในบ้านก็มีเหตุการณ์สุดแปลกประหลาดเกิดขึ้นในทุกๆวัน ในแบบที่คุณจะคาดไม่ถึงเลยทีเดียว
ขอเชิญ อ่านเรื่องผี สุดสยองของหุ่นลองเสื้อมือสอง…
เรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้เป็น เรื่องเล่าผี ที่ผมประสบพบเจอมาด้วยตนเอง เมื่อ 14 ปีก่อน ขณะที่ครอบครัวผมได้เดินทางไปเที่ยวพักผ่อนที่เกาะภูเก็ต ในร้านขายของเก่าร้านหนึ่งเราได้เจอกับหุ่นลองเสื้อ เหมือนกับที่ตามร้านเสื้อผ้าใช้แสดงสินค้าอยู่ตัวหนึ่ง ซึ่งแม่ผมสนใจที่จะซื้อเพื่อนำไปจัดไว้ในห้องพระ ตอนนั้นเราซื้อมาด้วยราคาที่ถูกมาก จนกระทั่งพ่อเอากลับมาประกอบที่บ้าน หุ่นตัวนั้นถูกสวมใส่ด้วยเสื้อราชปะแตนแบบไทยประยุกต์ ซึ่งเป็นเสื้อสีขาวแขนยาวปิดคอ เพียงแต่ท่อนล่างจะเป็นกางเกงขายาวแทนที่จะเป็นโจงกระเบน ช่วงแรกๆผมก็กลัวทุกครั้งที่ผ่านห้องพระซึ่งตั้งอยู่ที่ชั้นสองของบ้านตามประสาเด็กๆ แต่สุดท้ายก็คุ้นเคยและชินไปเอง เนื่องจากไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นจนกระทั่งอาทิตย์ที่สาม
ในวันหยุดผมชวนเพื่อนบ้านใกล้กันมาเล่นที่บ้าน เราเล่นซ่อนแอบกันโดยที่ผมนั้นไปซ่อนเอาบนชั้นที่สามของบ้าน ตอนที่ผมแอบเพื่อนอยู่นั้น ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของมัน เดินขึ้นมาตามหาอย่างชัดเจน แต่จู่ๆฝีเท้าก็วิ่งกลับลงบันไดไป ผมจึงลุกขึ้นมาจากทางหน้าต่างห้อง เห็นเพื่อนวิ่งออกประตูไปข้างนอกบ้านแล้ว ผมจึงวิ่งตามลงไปจนถึงบ้านเพื่อนแล้วถาม มันบอกแต่เพียงว่า… ถ้าหากจะเล่นอีก จะไม่ไปเล่นที่บ้านผมแล้ว ถามไปถามมามันจึงยอมเล่าว่า… ตอนที่มันเดินขึ้นมาถึงชั้นสองกำลังจะขึ้นบันไดชั้นสามอยู่นั้น มันกลับเห็นเงาสะท้อนบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในกระจกที่ประตูเลื่อนของห้องเก็บของ ซึ่งพอจ้องดูดีๆแล้วก็พบว่า มันคือหุ่นที่ตั้งในห้องพระซึ่งอยู่ตรงกันข้ามกับห้องเก็บของนี่เอง หุ่นลองเสื้อธรรมดาที่ไม่ควรมีกลไกเคลื่อนไหว…กำลังเดินย่ำๆออกมาจากในห้องพระ เพื่อนผมตกใจหันไปดู ก็เห็นหุ่นที่ว่ามายืนหยุดกึกอยู่ที่เกือบจะถึงหน้าประตูห้อง! นั่นเองเป็นเหตุผลที่ทำไมมันถึงรีบวิ่งกลับบ้าน
หลังจากนั้นก็ยังมีเหตุการณ์เกิดขึ้นอีก โดยปกติตอนนั้นผมจะนอนห้องเดียวกันกับ พ่อ แม่ และน้องชาย ส่วนพี่ชายจะแยกไปนอนห้องส่วนตัวอีกห้อง คืนนั้นก็เช่นกันจนกระทั่งกลางดึก จู่ๆก็มีเสียงหมาที่เราเลี้ยงไว้ในบ้าน มาเห่าอยู่หน้าประตูห้องนอน อีกทั้งยังมีเสียงแกรกกรากคล้ายกับเสียงเล็บข่วนด้วย ทั้งที่ปกติแล้วมันไม่เคยเห่าในเวลาแบบนี้มาก่อน พ่อผมจึงร้องเรียกออกไปให้มันหยุดเห่า แต่มันก็ไม่ยอมหยุด จนพ่อต้องออกไปพามันเข้ากรงที่ชั้นสอง แล้วล็อคเอาไว้
หลังจากนั้นไม่นานเท่าไหร่ก็มีเสียงข่วนแกรกกรากดังขึ้นอีก สลับกันกับเสียงเคาะประตู ทั้งๆที่หมาก็อยู่ในกรงที่ล็อคกุญแจเรียบร้อยแท้ๆ พ่อร้องเรียกด้วยคิดว่าอาจเป็นลูกคนโตที่อยู่อีกห้อง แต่ไม่ปรากฏเสียงขานตอบ คราวนี้เราเริ่มคิดกันแล้วว่า อาจจะเป็นคนบุกรุกงัดแงะเข้าบ้านหรือเปล่า? พ่อลุกขึ้นไปล้วงปืนออกมาจากกระเป๋า เดินออกไปที่หน้าประตูแล้วค่อยๆแง้มประตู้ดังเอี๊ยดอ๊าด แต่ยังไม่ทันที่แสงจะรอดเข้ามาจนเห็นว่าเป็นใคร ประตูก็ปิดลงทันที โครม! แล้วล็อคลูกบิด “อย่าไปเปิดประตูเด็ดขาดนะ ห้ามเด็ดขาด! ไปๆๆ ไปนอนเร็วๆ” พ่อตะโกนสั่งทุกคน ผมกับน้องนอนตามที่พ่อสั่ง แต่ใจก็ไม่ได้หลับทันทีจนได้ยินบทสนทนาระหว่างพ่อกับแม่ที่ยังคุยกันเงียบๆ หากใคร อ่านรื่องผี บ่อยๆคงจะรู้นะครับ ว่าพ่อผมไปเจออะไรมา…
“หุ่นในห้องพระน่ะสิ..มายืนอยู่หน้าประตู! พ่อแง้มออกไปเห็นมันจ้องหน้ามาทางนี้ด้วย!”
เช้านั้นผมตื่นมาก็เห็นพระมากันเต็มบ้าน โดยพระท่านแนะนำว่าให้นำหุ่นไปไว้วัดเถอะ แต่เนื่องจากพ่อผมต้องไปทำงาน ยังไม่สะดวกที่จะขนไปไว้กระทันหัน และกะกันไว้ว่าว่าจะไปพรุ่งนี้…นั่นหมายความว่าเรายังต้องอยู่ร่วมกับเจ้า “หุ่นผี” ตัวนั้นอีก 1 วัน 1 คืน! หลังจากนั้นผมได้ไปดูที่ห้องพระ พบหุ่นตัวนั้นตั้งอยู่ที่เดิมโดยมีสายสิญจน์พันอยู่รอบมือรอบแขนและขา แม่สั่งกำชับอย่างเด็ดขาดว่า “ห้ามใครเข้าไปหรือเปิดประตูห้องนี้นะ” แล้วลงกลอนล็อคกุญแจปิดตาย
และคืนนั้นเองซึ่งเป็นคืนสุดท้ายของประสบการณ์ขนหัวลุกกับหุ่นผีตัวนี้ พวกเราเข้านอนกันเร็วกว่าปกติ โดยที่เราสัญญากันว่า หากเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เรานะไม่ออกจากห้องนอนเด็ดขาด เราจะอยู่ในนี้จนกระทั่งสว่าง ส่วนพี่ชายผมเนื่องจากอายุ 20 แล้ว เขาต้องการความเป็นส่วนตัวและไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร จึงนอนที่ห้องของตนเหมือนเดิม คืนนั้นค่อยๆผ่านไปช้าๆ ในห้องเงียบมากแทบไม่มีใครคุยกันเลย ผมไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหน แต่สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะได้ยินเสียงพี่ชายจากห้องข้างๆร้องลั่น เหมือนตกใจกลัวอะไรบางอย่าง ผมและน้องกลัวจนร้องไห้ พ่อผมรีบลุกแล้ววิ่งออกไปที่ห้องของพี่ชายทันที โดยที่แม่ผมกอดเราไว้แน่น จนสักพักก็ได้ยินเสียงพ่อร้องตะโกนตามมา… “เห้ยยยยยย!” แล้วพี่ชายกับพ่อก็กระโจนเผ่นเข้ามาในห้องและลงกลอนทันที คืนนั้นเรากอดกันกลมทั้งห้าคน!
เรื่องราวในคืนนั้นผมไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง พี่ผมร้องทำไม และพ่อหนีอะไร จนกระทั่งผ่านไป 14 ปี ผมนึกเรื่องนี้ขึ้นได้เลยถามแม่ถึงเหตุการณ์วันนั้น แม่เล่าให้ฟังว่า คืนนั้นพี่ชายนอนอยู่ที่ห้องแล้วได้ยินเสียงคนร้องเพลงดังขึ้นมาจากชั้นสองข่างล่าง พอมานึกดูดีๆภายหลังก็รู้สึกได้ว่าเสียงนั้นไม่เหมือนภาษาไทย แต่ตอนนั้นพี่ชายเข้าใจว่าเป็นผมที่ลงไปเล่นแล้วร้องเพลงอยู่ข้างล่างเนื่องจากเสียงค่อนข้างเล็ก จึงตะโกนว่าไป “เงียบๆหน่อย คนจะนอน” แต่ผ่านไปสักครู่ก็มีเสียงเปิดประตูแง้มเข้ามาในห้องพี่ชาย เนื่องจากภายในห้องมืดและแสงจากภายนอกที่ส่องย้อนเข้ามา ทำให้พี่ผมไม่สามารถเห็นได้ชัดว่าเป็นใคร ใครบางคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับร้องเพลงและ “ปรบมือ” ไปด้วย จนกระทั่งมาหยุดที่ข้างเตียง พี่ผมยังเข้าใจว่าเป็นผมจึงบอกไปว่า ถ้าจะเล่นก็ให้ไปเล่นกับแม่ที่ห้องไป ขาดคำนั้นจู่ๆหัวของใครคนนั้นก็หลุดตุ๊บ! หล่อนลงมากองกับพื้น แต่อนิจจา…หัวนั้นยังคงร้องเพลงของมันต่อไป พี่ผมถึงได้ร้องลั่นจนพ่อเข้ามา เห็นเป็นหุ่นผีจากห้องพระนั่นเองที่ยืนอยู่ตรงนั้น โดยที่หัวลงไปกองอยู่ด้านล่าง ส่วนมือหยุดกึกในท่าปรบมือ!
ตอนนั้นผมยังเด็กจำเรื่องราวไม่ค่อยได้นัก แม่เล่าให้ฟังต่อว่าเช้านั้นเราก็นำหุ่นไปไว้วัด แล้วสวดทำขวัญกันทั้งครอบครัว ส่วนตัวหุ่นนั้นทางวัดทำพิธีแล้วนำไปฝังไว้ในป่าช้า ประสบการณ์เรื่องเล่าผีของบ้านผมก็จบลงตรงนั้น…
บทสรุป เรื่องเล่าผี ของมือสองสยองขวัญ…
สำหรับคนที่กำลังอ่านเรื่องผีมาจนถึงจุดนี้ ก็คงอยากทราบความเป็นมาของหุ่นตัวนั้น… หลังจากนั้นผ่านไป เรามีโอกาสได้กลับไปเที่ยวภูเก็ตอีกครั้งและได้กลับไปที่ร้านขายของเก่า ได้เจอลุงคนขายเดิมและเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ลุงแกเล่าว่าเดิมทีหุ่นนี้มีชาวมุสลิมมาขายให้ที่ร้านถูกๆ เนื่องจากเขาก็เจอเหตุการณ์แปลกๆเหมือนเรา คือหุ่นมันชอบย้ายที่เอง แต่ตอนอยู่ที่ร้านลุงไม่ได้สนใจหรือสังเกตอะไรเนื่องจากของในร้านก็ค่อนข้างเยอะ ส่วนวัดนั้นเราก็ไม่ได้กลับไปอีกเลย เนื่องจากภายหลังพ่อผมได้ย้ายไปประจำการที่ภาคใต้ ผมและครอบครัววจึงย้ายตามไปอยู่ที่สุราษฎร์ธานี จนกระทั่งผ่านไปกว่าสิบปี พ่อผมต้องกลับไปทำเรื่องเกษียณอายุราชการที่กรุงเทพ เราถึงได้แวะไปที่วัดนั้นอีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้นินจากพระเจ้าอาวาสเป็นอะไรที่ชวนขนลุกสุดๆ ท่านเล่าว่า… ภายหลังฝังหุ่นตัวนั้นไว้ได้ราวสามสัปดาห์ จู่ๆหุ่นที่ควรถูกฝังอยู่กลับหายไป ทิ้งไว้เพียงหลุมเปล่าๆ ไม่มีใครรู้ว่าหุ่นตัวนั้นหายไปไหนหรือหายไปได้ยังไงจนทุกวันนี้ และยังมีเรื่องเล่าอีกว่า หลังจากที่หุ่นถูกฝังไว้ในป่าช้า ซึ่งปกติจะมีพวกวัยรุ่นเกเรมามั่วสุมกัน กลับไม่มีใครมาอีกเลย แม้กระทั่งเด็กแถววัดก็ไม่ไปวิ่งเล่นแถวนั้นกัน หลังจากได้ฟังเราก็รีบลากลับทันที ด้วยกลัวว่า “มัน” จะตามติดขึ้นรถมากับเราด้วย….
ขอขอบคุณที่มาเรื่องเล่าผี : คุณแบงค์ สมาชิกกลุ่ม the house online
อ่านเล่าเรื่องผีน่ากลัว เรื่องอื่นๆ >> กดที่นี่
กลับสู่หน้าแรก สยองสแควร์
